Ένα μετάλλιο που άλλαξε για πάντα τα δεδομένα για τους Έλληνες αθλητές και που, ταυτόχρονα, αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών, σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
1912. Αυτή ήταν η χρονολογία που η Ελλάδα είχε πάρει το τελευταίο της μετάλλιο σε αγώνισμα στίβου σε Ολυμπιακούς Αγώνες, καθώς ξεκινούσαν οι αγώνες της Βαρκελώνης το 1992. Επί 80 ολόκληρα χρόνια, κανένας Έλληνας αθλητής δεν είχε καταφέρει να ανέβει στο βάθρο σε κάποιο αγώνισμα του κλασικού αθλητισμού.
Και καθώς ξεκινούσε ο τελικός των 110 μέτρων με εμπόδια γυναικών, οι πιθανότητες να αλλάξει αυτό, ήταν μηδαμινές. Από τις 8 αθλήτριες που έπαιρναν θέση στη βαλβίδα εκείνη την ημέρα στη Βαρκελώνη, η Ελληνίδα δρομέας ανάμεσά τους, η Βούλα Πατουλίδου, είχε ένα κρυφό όνειρο για την τρίτη θέση, στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Η Πατουλίδου ήταν μεν αουτσάιντερ ανάμεσα στις πολύ πιο διάσημες αντιπάλους της σε εκείνον τον τελικό, αλλά δεν ήταν κάποια τυχαία. Έχοντας αλλάξει πρόσφατα άθλημα από 100 μέτρα σε 110 εμπόδια, η Πατουλίδου συμμετείχε στη δεύτερη Ολυμπιάδα της, μετά τη Σεούλ το ’88, και στον ημιτελικό είχε καταφέρει να κάνει νέο πανελλήνιο ρεκόρ, με χρόνο 12.88.
Ωστόσο, το χρυσό φαινόταν κάτι αδιανόητο.
Κι όμως, στο τελευταίο εμπόδιο, το μεγάλο φαβορί του αγωνίσματος, η Αμερικανίδα Γκέιλ Ντίβερς σκοντάφτει, η Πατουλίδου το περνάει τέλεια, τερματίζει πρώτη και η εικόνα της με τα χέρια υψωμένα και το βλέμμα της να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί, περνάει για πάντα στην ιστορία: η Πατουλίδου έχει γίνει μόλις η πρώτη Ελληνίδα χρυσή Ολυμπιονίκης όλων των εποχών, και το απόλυτο είδωλο για μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων αθλητών που εμπνεύστηκε από το απίστευτο κατόρθωμά της και έφερε τη μοναδική άνθιση του Ελληνικού κλασικού αθλητισμού τα επόμενα χρόνια.