Θεωρείται ένα από τα καλύτερα Euro στην ιστορία της διοργάνωσης και με μπροστάρη τον θρυλικό, Μισέλ Πλατινί, η Γαλλία κατακτά το πρώτο της τρόπαιο. Μάλιστα το πανηγύρισε εντός έδρας, καθώς το 1984 η διοργάνωση φιλοξενήθηκε στη Γαλλία.
Πίσω στο 1984 και η UEFA αναθέτει τη διοργάνωση στην χώρα του κρασιού και των κρουασάν μία ανανεωμένη και αλλαγμένη διοργάνωση καθώς πλέον έχει εντάξει το σύστημα ομίλων που έδιναν απευθείας εισιτήριο για τον τελικό.
Η UEFA επαναφέρει τους ημιτελικούς αγώνες, ενώ οι οχτώ ομάδες της τελικής φάσης χωρίζονταν σε δύο ομίλους των τεσσάρων και οι δύο πρώτοι κάθε γκρουπ εξασφάλιζαν το εισιτήριο για τα ημιτελικά. Μάλιστα, για πρώτη φορά δεν διεξήχθη μικρός τελικός.
Οι 8 ομάδες που έδωσαν το παρών στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στα γήπεδα της Γαλλίας, ήταν διοργανώτρια, το Βέλγιο, η Πορτογαλία, η Δανία, η Δυτική Γερμανία, η Ρουμανία, η τότε ενωμένη Γιουγκοσλαβία και η Ισπανία.
Οι δύο όμιλοι χωρίστηκαν και στον πρώτο ήταν Γαλλία, Δανία, Βέλγιο και Γιουγκσλαβία και στον δεύτερο η Δυτική Γερμανία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ρουμανία.
Η Γαλλία ανέλαβε την φιλοξενία του τουρνουά για πρώτη φορά μετά το 1960 και προκρίθηκε αυτόματα στην τελική φάση, βάζοντας τέλος σε ένα αρνητικό σερί πέντε συνεχόμενων αποκλεισμών στα προκριματικά. Οι «τρικολόρ» ήταν πραγματικά μία πολύ σπουδαία ομάδα, όχι μόνο σε αυτό το Euro, αλλά γενικά. Ήταν για πολλούς αναμφισβήτητα η καλύτερη ομάδα στο τουρνουά, ενώ κάποιοι άλλοι έκαναν λόγο για την καλύτερη ομάδα που είχε εμφανιστεί σε όλα τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα στα 24 χρόνια του θεσμού. Έτσι πέρα από οικοδέσποινα, ήταν και το ισχυρό φαβορί για να στεφθεί πρωταθλήτρια.
Οι ημιτελικοί και η ώρα του Πλατινί
Η στιγμή της κορύφωσης σε ένα τουρνουά είναι σίγουρα οι ημιτελικοί και η νίκη της Γαλλίας επί της Πορτογαλίας το 1984 είναι αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα ματς όλων των εποχών στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Η ομάδα του Φερνάντο Καμπρίτα βρέθηκε σχετικά νωρίς πίσω στο σκορ (24′ Ντομέρζ), δέχθηκε… καταιγισμό ευκαιριών, αλλά χάρη στις αποκρούσεις του Μανουέλ Μπέντο έδειξε χαρακτήρα, ισοφάρισε με τον Ζορντάο (74′) και έστειλε το ματς στην παράταση, όπου πήρε προβάδισμα με τον ίδιο παίκτη (98′).
Ο αποκλεισμός – σοκ έδειχνε πιο κοντά από ποτέ για τους οικοδεσπότες, κάτι που προκαλούσε νευρικότητα στον κόσμο όχι όμως και στην ομάδα του Χαϊντάλγκο η οποία κατάφερε να καθαρίσει το μυαλό της και να σκοράρει δύο φορές στο φινάλε.
Αρχικά, ο Ζαν Φρανσουά Ντομέρζ ισοφάρισε (114′) και, ένα λεπτό πριν από τα πέναλτι, ο απίθανος Μισέλ Πλατινί διαμόρφωσε το τελικό 3-2 και έδωσε την πρόκριση στην χώρα του.
Ο τελικός του Παρισιού δεν ήταν και ο καλύτερος από πλευρά θεάματος κι αυτό γιατί η τότε Εθνική ομάδά της Ισπανίας δεν ήταν η ομάδα, ούτε είχε την φιλοσοφία που είχε η ομάδα που θαυμάσαμε από το 2000 και μετά. Ήταν μία ομάδα σκληρή που πρώτα έπαιζε άμυνα και μετά επίθεση. Κατέστρεφε το παιχνίδι και δεχόταν πάρα πολύ δύσκολα γκολ.
Στον ημιτελικό απέκλεισε στα πέναλτι τη Δανία, με την κανονική διάρκεια και την παράταση να ολοκληρώνονται 1-1.
Η Γαλλία ήταν καλύτερη, προσπαθούσε να βγάλει το ταλέντο της στο γήπεδο και αν παίξει έτσι όπως άρεσε στον προπονητή της. Με… γαλλική φινέτσα. Αν και πολύ δύσκολα τελικά άνοιξε το σκορ, έκανε το 1-0 και μπήκε… οδηγός στον τελικό. Δεν πλήρωσε την αποβολή του Λε Ρου στο 75’ και στο φινάλε πέτυχαν και δεύτερο γκολ με ωραίο σκαφτό σουτ του Μπελονέ.
Οι «τρικολόρ» κατέκτησαν το ευρωπαϊκό τρόπαιο στο σπίτι τους, όντας οι τελευταίοι οικοδεσπότες που έχουν καταφέρει κάτι αντίστοιχο. Ήταν η διοργάνωση του Μισέλ Πλατινί.