Καθώς οι κουρτίνες έπεφταν στην αυλαία της σεζόν για τη Λούτον, τα συναισθήματα ήταν πικρά και τα αντιλαμαβανόσουν εύκολα την τεράστια απογοήτευση ακόμα και μέσα από τα κανάλια Novasports. Ο Ρομπ Έντουαρντς, η ενσάρκωση του πάθους και της αφοσίωσης, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του, την ώρα που ηχούσε το τελευταίο σφύριγμα της σεζόν. Το ταξίδι ήταν επίπονο, γεμάτο σκαμπανεβάσματα, αλλά τελικά δεν σημαδεύτηκε από επιτυχία.
Μπήκε δυνατά στη σεζόν
Από την αρχή, η Λούτον επέδειξε την επιμονή και το μαχητικό πνεύμα που χαρακτηρίζουν τα αουτσάιντερ που ήταν αποφασισμένα να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους δείχνοντας ότι δεν ανέβηκαν τυχαία στην κατηγορία. Σε ένα πρωτάθλημα όπου η επιβίωση εξαρτάται συχνά από την ικανότητα να συλλέγεις αποτελέσματα, αναδείχθηκαν ως διεκδικητές παραμονής ικανοί (ικανότατοι) να εξασφαλίσουν τη θέση τους στην κατηγορία για δεύτερη σερί σεζόν. Το φρούριο της οδού Κένιλγουορθ έμοιαζε απόρθητο ή εστω δυσκολοκατάβλητο και τα όνειρα παραμονής καλλιεργήθηκαν εκεί.
Με “εγκέφαλο” τον Ρος Μπάρκλεϊ
Τα πρώτα στάδια της σεζόν έδιναν υποσχέσεις, με τις κάποιες δύσκολες ήττες στο γκολ να υπογραμμίζουν την ανταγωνιστικότητά τους. Με τον Ρος Μπάρκλεϊ ενορχηστρωτή από τη μεσαία γραμμή, υπήρχε μια αίσθηση σωστού και ορθολογικού ποδοσφαίρου, μια πεποίθηση ότι η Λούτον βρισκόταν στο κατώφλι κάτι ιδιαίτερου. Ωστόσο, η μοίρα είχε άλλα σχέδια.
Ο τραυματισμός του Λόκιερ (φώτο) άλλαξε τα πάντα
Η απώλεια του αρχηγού Τομ Λόκιερ τον Δεκέμβριο αποδείχθηκε μια κομβική στιγμή, ένα σκληρό χτύπημα που διατάραξε τον ρυθμό και τη συνοχή της ομάδας. Ακολούθησαν κι άλλοι τραυματισμοί αμυντικών, που δημιούργησαν τρωτά σημεία στη λειτουργία της ομάδας. Για έναν σύλλογο που είχε κάνει σπουδαία βήματα προόδου με τέσσερις ανόδους σε εννέα χρόνια, η ανηφορική μάχη γινόταν πιο απότομη με κάθε αποτυχία.
Η “μάχη” χάθηκε στα ματς με τους διεκδικητές της παραμονής
Παρά τις αποτυχίες, η επιθετική ικανότητα της Λούτον έλαμψε, με 52 γκολ βγάζοντας αξιοπιστία στη γραμμή κρούσης. Ωστόσο, οι αγώνες απέναντι σε άλλους υποψηφίους υποβιβασμού αποδείχθηκαν ότι ήταν η αχίλλειος πτέρνα τους. Στο υποθετικό πρωτάθλημα των πέντε τελευταίων ομάδων που μάχονταν για την παραμονή τους η Λούτον ήρθε τελευταία. Αυτές οι “μάχες” είναι που ουσιαστικά στέρησαν στη Λούτον την παραμονή της στην κατηγορία. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι τους τελευταίους τέσσερις μήνες, έκαναν μόλις μία νίκη. Είχαν “εθιστεί” στην ήττα.
Αν υπάρχει ατυχία στο ποδόσφαιρο αυτή έγκειται στους τραυματισμούς, και η Λούτον τη φετινή σεζόν ήταν πολύ άτυχη ως προς αυτόν τον τομέα. Κανείς δεν μπορεί τί θα είχε γίνει αν δεν είχε διαταραχθεί η ορμή που είχε η Λούτον στο πρώτο μισό της σεζόν από τους πολλούς τραυματισμούς. Πάντως ήταν μια σεζόν που δεν ορίστηκε από τους βαθμούς ή τα γκολ, αλλά από το αδάμαστο πνεύμα που αρνιόταν να υποχωρήσει μπροστά στις αντιξοότητες. Καθώς η σκόνη πέφτει και αρχίζουν οι προβληματισμοί, η σεζόν 2023-24 για τη Λούτον Τάουν θα μείνει στη μνήμη όχι μόνο για τα αποτελέσματά της στον αγωνιστικό χώρο, αλλά για την ανθεκτικότητα, το θάρρος και την ακλόνητη αποφασιστικότητα που επέδειξαν όλοι όσοι φόρεσαν τη φανέλα της ομάδας.