Ανήμερα της 28ης Απρίλη 2017, ο Ολυμπιακός βρισκόταν στριμωγμένος στα σχοινιά. Η φιλόδοξη Αναντολού Εφές μετρούσε ήδη δύο συνεχόμενες νίκες απέναντι τους στη μεταξύ τους σειρά πλέι-οφ και χρειαζόταν μία ακόμη για να τσεκάρει το εισιτήριο για το φάιναλ-φορ, και μάλιστα με μειονέκτημα έδρας.
Η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου είχε κερδίσει εύκολα το πρώτο παιχνίδι με 87-72, όμως η παρέα των Ερτέλ, Γκρέιντζερ, Μπράουν, Χάνικατ, Οσμάν, Ντάνστον, Ντεσόν Τόμας και του μετέπειτα ερυθρόλευκου Μπράντον Πολ είχε φύγει από το Φάληρο με νίκη 73-71 στο Game 2. H σειρά μεταφέρθηκε στο «Αμπντί Ιπεκτσί, το Game 3 ήταν επίσης ντέρμπι, με ίδια κατάληξη: 64-60 με πολιορκητικό κριό ξανά τον Ντάνστον.
Ο Σπανούλης είχε μάτια που γυάλιζαν, αλλά ο Ολυμπιακός είχε επιθετικό πρόβλημα, καθώς το μέγεθος και η αθλητικότητα της Εφές έκρυβαν το καλάθι.
Το πρωινό του αγώνα ο Βασίλης Σπανούλης ήταν απόμακρος, σχεδόν αμίλητος. Οι εμφανίσεις του στα τρία πρώτα παιχνίδια ήταν εξαιρετικές, αλλά δεν θα σήμαιναν τίποτα αν η ομάδα του δεν έφτανε στο τελευταίο ραντεβού της χρονιάς, στο «Σινάν Ερντέμ». Ο Ολυμπιακός έπρεπε να κερδίσει στην Πόλη, για να συντηρήσει το δικαίωμα να επιστρέψει σε αυτήν.
Το παιχνίδι ξεκινούσε άσχημα, με την υπερηχητική Εφές να κάνει σχεδόν ό,τι θέλει και να φτάνει γρήγορα στο +8: 14-6 μετά από 3.5 λεπτά αγώνα.
Ήταν η σειρά του Γιάννη Σφαιρόπουλου να απαντήσει στη σκακιέρα της τακτικής. Ο Έλληνας προπονητής το έκανε χρησιμοποιώντας από το Game 3 ένα πανύψηλο σχήμα με ταυτόχρονη χρησιμοποίηση τριών φόργουορντ στο παρκέ: Παπαπέτρου, Παπανικολάου, Πρίντεζης δίπλα στον Σπανούλη και έναν εκ των Μπερτς, Γιανγκ στο «5», αφού ο Μιλουτίνοφ έπαιξε ελάχιστα εκείνο το βράδυ (3΄).
Αλλά η τακτική δεν παίζει μόνη της: ο Ολυμπιακός συνήλθε και μείωσε σε 21-14 στο δεκάλεπτο, όμως είχε ακόμη αρκετή διαδρομή να διανύσει. Το ζήτημα ήταν να βρεθεί το σχήμα που θα έδινε ποιοτικό χρόνο ξεκούρασης στον Σπανούλη, για να είναι ξεκούραστος στο φινάλε.
Ο Σφαιρόπουλος ρίσκαρε με ένα αμυντικογενές σχήμα και τον Γκριν κύριο πόλο στην επίθεση: in Γουότερς, Αγραβάνης, Γιανγκ. Η διαφορά έφτασε στους 13 (29-16), αλλά ο Έλληνας κόουτς δεν κλονίστηκε. Η ανταμοιβή της εμπιστοσύνης του ήταν το επιμέρους 4-13 με μπροστάρη τον Παπανικολάου που επέτρεψε στον Ολυμπιακό να μειώσει στους 6 πόντους (33-29). Άλλο ματς, και η Εφές αίφνης έβλεπε το πάρτι να μετατρέπεται σε δοκιμασία. Ο Σπανούλης επέστρεφε στο φινάλε του ημιχρόνου και προοικονομούσε τη συνέχεια – τρίποντο για το 36-35, ανάπαυλα στο 38-35. Ντέρμπι.
Το ανέβασμα των Μάντζαρη – Πρίντεζη ηταν αρκετό για να έρθει το ερυθρόλευκο προβάδισμα στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους: 45-49. Η σκυλομαχία συνεχίστηκε ως το φινάλε του δεκαλέπτου, με την Εφές να ισοφαρίζει και τον Ολυμπιακό να έχει μικρό προβάδισμα: 54-55 στο 30΄.
Πιθανόν εκείνη η Εφές να είχε περισσότερο ταλέντο από τον Ολυμπιακό, όμως η διαφορά της εμπειρίας φαινόταν από μακριά. Παίζοντας όλη του την ευρωπαϊκή σεζόν σε ένα 10λεπτο, ο Ολυμπιακός βρήκε πρωταγωνιστές από τον πάγκο του: με τους Γουότερς και Παπαπέτρου να πετυχαίνουν έξι πόντους και την άμυνα να κρατά την άστοχη από μακριά Εφές στο μηδέν, οι ερυθρόλευκοι έφταναν στο +7, 54-61. Ήταν πλέον η ώρα του Σπανούλη να τελειώσει τη δουλειά.
Η Εφές αντεπιτέθηκε ως το 57-61 (34΄), όμως ο κάπτεν δεν σταματιόταν. Ασίστ στον Μπερτς για το 57-63, δίποντο για το 57-65, τρίποντο για το 57-68 (36΄), τέλος. Ο Ολυμπιακός δεν ξανακοίταξε ποτέ πίσω, κέρδισε χωρίς καρδιοχτύπια με 74-62 και ισοφάρισε σε 2-2 τη σειρά. Ο αρχηγός είχε 18 πόντους με 5/11 τρίποντα, αλλά ήταν μια καθ΄ όλα ομαδική προσπάθεια και στις δύο άκρες του παρκέ αυτή που έκανε τη διαφορά.
Λίγες μέρες αργότερα το Ολυμπιακός – Εφές ήταν το μοναδικό Game 5 εκείνων των πλέι-οφ, αφού Φενέρ, ΤΣΣΚΑ και Ρεάλ περίμεναν ήδη τον τέταρτο. Οι ερυθρόλευκοι εκμεταλλεύονταν το Σ.Ε.Φ και έπαιρναν την πρόκριση με νίκη 87-78: τους περίμενε ένα ακόμη έπος κόντρα στην ΤΣΣΚΑ αλλά και η απογοήτευση του τελικού κόντρα στην άπαικτη Φενέρ.
Ο Βασίλης Σπανούλης ολοκλήρωνε εκείνη τη σειρά πλέι-οφς με 17.0 πόντους μέσο όρο, 17/38 τρίποντα (44.7%), 6.0 ασίστ, 4.4 λάθη, 1.0 κλέψιμο και 17.2 αξιολόγηση, μεγαλώνοντας λίγο ακόμα τον μπασκετικό του μύθο.