Αναλυτικά όσα είπε:
Για το χρόνο που ξοδεύει για το μπασκετ: Σχεδόν 100%. Δεν έχουμε χρόνο για κάτι άλλο, με τα παιχνίδια που έχουμε, τα ταξίδια, τις προπονήσεις… Οι προπονήσεις για να είμαι ειλικρινής δεν είναι και τόσες πολλές γιατί είναι αδύνατο. Θυμάμαι ότι για τα δικά μας Χριστούγεννα η πρώτη προπόνηση μετά από 20 μέρες ήταν στις 7 Ιανουαρίου, οπότε απλά παίζεις, στο γήπεδο συζητάς με τους παίκτες και προσπαθείς να τους ενημερώσεις για την στρατηγική του επόμενου αγώνα. Αυτό είναι, οπότε πάρα πολλές ώρες είναι μόνο μπάσκετ.
Για την επιστροφή του στο ΟΑΚΑ: Είναι ένα πολύ ξεχωριστό συναίσθημα και θα είναι πάντα ένα πολύ ξεχωριστό συναίσθημα. Πιθανότατα είχα τα καλύτερα 13 χρόνια της ζωής μου, αν μιλάμε για μπάσκετ. Παρόλα αυτά είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι στην ομάδα μου, την Παρτίζαν, και οι εμπειρίες που αποκομίζω είναι εξαιρετικές και τώρα. Ετσι είναι η ζωή συνολικά, όπου και αν μετακομίσεις έχεις κάποιες εμπειρίες, αλλά εδώ στον Παναθηναϊκό αδιαμφισβήτητα ήταν κάτι το ξεχωριστό που δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου. Δεν νομίζω ποτέ κανείς να το ξεχάσει αυτό. Η σχέση μου με την οικογένεια Γιαννακόπουλου, κυρίως με τον Παύλο και τον Θανάση, αλλά και με τον Κώστα, ήταν κάτι το μοναδικό. Μου συμπεριφέρθηκαν σαν παιδί τους, σαν μέλος της οικογένειας και θα είμαι για πάντα ευγνώμων για όσα έκαναν για μένα αλλά και συνολικά για τον Παναθηναϊκό.
Για την επόμενη μέρα μετά την προπονητική: Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει η επόμενη ημέρα, όπως προείπα είμαι πολύ χαρούμενος που κάνω την δουλειά μου. Δουλεύω στην ομάδα μου, την Παρτίζαν, έχουμε κάτι φανταστικό, για το οποίο μιλάει όλη η Ευρώπη. Οι οπαδοί μας είναι άνθρωποι που μας στηρίζουν ό,τι και αν συμβαίνει και βοηθούν πάντα την ομάδα. Υπάρχει το πρόσφατο παράδειγμα του τελευταίου ματς, όταν βρεθήκαμε πίσω με 24 πόντους διαφορά (σ.σ. κόντρα στη Μακάμπι), αλλά οι οπαδοί έκαναν σαν να κερδίζουμε με 50 πόντους. Συνέχισαν να μας πιστεύουν και μας έδωσαν ενέργεια να γυρίσουμε το ματς. Κάθε παιχνίδι όμως είναι ακριβώς έτσι, οπότε όσο έχω ακόμη αυτό το πάθος για το μπάσκετ θα συνεχίσω. Για πόσο; Πραγματικά δεν ξέρω. Δεν μπορώ καν να το σκεφτώ έτσι, ότι θα σταματήσω την τάδε μέρα ή εκείνη την στιγμή. Σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο, σε δέκα χρόνια. Πραγματικά δεν μπορώ να το ξέρω. Πριν τρεις ημέρες παίξαμε κόντρα στη Τσιμπόνα, όπου προπονεί ο γιος του κόουτς Ρέπεσα και αστειεύτηκα ότι έπαιξα κόντρα στον πατέρα, τον γιο και τώρα ίσως να πρέπει να περιμένω τον γιο του για ένα παιχνίδι απέναντι του! Ισως μετά σκεφτώ να σταματήσω, αλλά όχι, ήταν ένα πολύ ωραίο αστείο.
Για τις απολύσεις προπονητών στην εφετινή Ευρωλίγκα: Πριν από μερικά χρόνια δημιουργήσαμε αυτή την κατάσταση για να προστατέψουμε τους εαυτούς μας. Νομίζω ότι μεταξύ μας, σαν προπονητές, υπάρχει πάντα μια ξεχωριστή σχέση. Στο τέλος της ημέρας, καταλαβαινόμαστε γιατί τρώμε το ίδιο ψωμί και πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Έτσι είναι η ιστορία, ο πρόεδρος ή ο ιδιοκτήτης μιας ομάδας έχει δικαίωμα να αποφασίσει ποιον θέλει για προπονητή. Έτσι λειτουργεί και έτσι πάει. Όλοι αποζητούν αποτελέσματα αμέσως, όλοι πιστεύουν ότι είναι τόσο εύκολο και εγώ λέω πάντα ότι για να καταλάβεις την δουλειά κάποιου πρέπει να έχεις βρεθεί στην θέση του. Η ζωή συνεχίζεται για όλους αλλά είναι σημαντικό ότι υπάρχει αυτή η ασφάλεια που καταφέραμε να έχουμε στην περίπτωση μας. Δεν είναι μόνο για φέτος, είναι διαχρονικό. Είναι όμως σαφές ότι κάποιες ομάδες εμπιστεύονται προπονητές, εκείνοι κάθονται για μεγάλο χρονικό διάστημα στον πάγκο και οι σύλλογοι είναι πολύ επιτυχημένοι. Είναι πολύ απλό. Η Εμπιστοσύνη είναι κάτι που έρχεται από το παρελθόν αλλά και από το παρόν. Ηταν δύσκολο όταν απολύθηκε ο Δημήτρης (σσ.Ιτούδης), παίζαμε στη Λιθουανία απέναντι στη Ζάλγκιρις, όλοι ξένουν τη σχέση μου τόσο με τον Δημήτρη (σσ. Ιτούδη) όσο και με τον Σαρούνας (σσ. Γιασικεβίτσιους), οπότε από τη μία ένας φίλος, ένας κουμπάρος χρειάζεται να αποχωρήσει και ένας άλλος φίλος έρχεται να πάρει τη δουλειά, έτσι είναι η ζωή. Είμαι σίγοουρος ότι ο κάθε προπονητής προσπαθεί να δώσει κάτι παραπάνω από το εκατό τοις εκατό του, κάποιες φορές αυτό δεν είναι αρκετό και ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει αυτό, καθώς σε κρίνει με βάσει το πόσο καλό ήταν το τελευταίο σου παιχνίδι και αυτό είναι πολύ μακριά από την πραγματική αλήθεια, εάν ήσουν καλός στο τελευταίο παιχνίδι και πήρες τη νίκη όλοι λένε αυτός είναι καλός προπονητής αν έχασες λένε το αντίθετο. Εγώ ξέρω πόσες ώρες σπαταλάω και σκέφτομαι την ομάδα μου και9 τους παίκτες μου. Κανένας έξω από την ομάδα, κανένας που αγαπά τον σύλλογο δεν είναι στην ίδια θέση με τον προπονητή, ούτε ακόμα και οι παίκτες. Η ζωή των παικτών είναι σαφώς δύσκολη καθώς οι τα νούμερα του παιχνιδιού ανεβαίνουν διαρκώς, η ύγεια τους είναι επίσης ένα άλλο θέμα, όλα αυτά τα πραγμάτα στα οποία χρειάζεται να τους βοηθήσουμε, αλλά στο τέλος αυτός που νοιάζεται για την ομάδα και για κάθε άνθρωπο μέσα σε αυτήν είναι ο προπονητής.
Για τον πόλεμο στο Ισραήλ: Πρώτα από όλα, όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο λένε ότι σε κανέναν δεν αρέσει ο πόλεμος και αυτό είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να σου συμβούν, ελπίζω μια μέρα ακόμα και άυριο να σταματήσουν όλα αυτά που συμβαίνουν με τους ανθρώπους στο Ισραήλ, την Παλαιστίνη αλλά και στην Ρωσία και την Ουκρανία γιατί κάθες ανθρώπινο ον έχει το δικαίωμα να ζει μια φυσιολογική ζωή και ελπίζω αυτό να συμβεί. Εάν είσαι σε αυτή τη θέση είναι εξαιρετικά δύσκολο, ο κόσμος πρέπει να αντιδράσει πρέπει να κρίνει και αν συμβεί αυτό σίγουρα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα υποστηρίζουν ότι το σωστό είναι από αυτήν τη μεριά αλλά και από την άλλη. Οπως είπατε, στη χώρα μουείχε συμβεί αυτό και ήταν πολύ πολύ δύσκολο και εάν γυρίσεις το χρόνο πίσω και το σκεφτείς ήταν μια καταστροφή. Κάθε πόλεμος είναι καταστροφή, μια ανθρώπινη ζωή να χαθεί είναι καταστροφή, όχι μόνο τώρα που αυτό έχει συμβεί σε χιλιάδες ανθρώπους, δεν έχουν σπίτι, δεν έχουν φαγητό. Στην τελική όλοι οι πολιτικοί υποστηρίζουν πως θέλουν ειρήνη στον κόσμο αλλά η αλήθεια είναι το ακριβώς αντίθετο.
Για τη.. σχολή προπονητών που έχει αναπτύξει: Είμαι χαρούμενος και υπερήφανος, το ένα μέρος της δουλειά μου είναι αυτό που κάνω, το άλλο είναι ότι αφήνω κάτι πίσω μου. Κάποια στιγμή προσπάθησα να μετρήσω πόσοι παίκτες μου έχουν γίνει πλέον προπονητές σε οποιοδήποτε επίπεδο και πιστεύω ότι είναι παραπάνω από εκατό. Πρέπει να είμαι υπερήφανος για αυτό και κρατάω επαφή με τους περισσότερους από αυτούς, φυσικά αυτό χρειάζεται χρόνο και δεν έχω πολύ αλλά είμαι πολύ χαρούμενος για το γεγονός πως όπου και αν πάω έχω κάποιους φίλους, που με καλούν να πιούμε έναν καφέ μαζί ή και κάτι άλλο, εννοώ αναψυκτικό! Είναι ωραίο αυτό και το μπάσκετ μου έχει δώσει αυτό το προνόμιο, είναι φοβερό να έχεις τόσους πολλούς φίλους, να έχεις ανθρώπους όπου και αν πας που εάν χρειαστείς κάτι θα είναι εκεί για να σε βοηθήσουν.
Για τον Σπανούλη και τον Γιασικεβίτσιους: Για μένα που ήμουν προπονητής τους ήταν εύκολο και είναι ακόμα εύκολο να καταλάβω ποιοι παίκτες έχουν ταλέντο να γίνουν προπονητές μια μέρα και χωρίς αμφιβολία ο Βασίλης και ο Σάρας είχαν αυτήν την ποιότητα. Ο Σάρας έχει ήδη μεγάλη εμπειρία στην Ευρωλίγκα και έχει επίσης δουλέψει στη Λιθουανία και τη Βαρκελώνη και τώρα είναι στη Φενέρμπαχτσε. Ο Βασίλης ξεκίνησε πρόσφατα την καριέρα του εδώ. Οι δυο τους ήταν εξαιρετικοί παίκτες και εξαιτίας αυτού διαβάζουν πολύ καλά το άθλημα. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα, έπειτα θυσίασαν χρόνο για τη δουλειά του προπονητή και τώρα κάνουν αυτό, οπότε πιστεύω ότι θα βρίσκονται για πολλά χρόνια στη δουλειά και τους εύχομαι τα καλύτερα!