Άλλος τρόπος δεν υπάρχει, ανεξάρτητα από το αν παίξουν οι αμφίβολοι Παπαπέτρου και Γουάιτ και ειδικά αν δεν τα καταφέρουν τελικά. Ο Μέικον θα αναλάβει πρωτοβουλίες, ο Φέρελ θα έχει εγκλιματιστει περισσότερο, ο Νέντοβιτς είναι ένα σταθερό αίνιγμα. Απέναντι σε Λάρκιν, Μπομπουά και Μπράιαντ ο Παναθηναϊκός καλείται να βάλει όσα περισσότερα κορμία γίνεται μπροστά τους και να μετατρέψει σε δύσκολη υπόθεση ακόμα και την πιο απλή πάσα. Στο επίπεδο ομοιογένειας που έχει πλέον αποκτήσει η ομάδα του Αταμάν στην τέταρτη σεζόν της με το ίδιο κατ΄ ουσίαν ρόστερ, μόνο η πίεση στη μπάλα μπορεί να την βγάλει από τις πεπατημένες της.
Κατά δεύτερον, η τραχύτητα θα πρέπει να μεταφερθεί ισόποσα από την περιφέρεια στην φροντ λάιν. Με τον Μπράιαντ Ντάνστον στη δύση της καριέρας του και τον Σανλί κάτοικο Βαρκελώνης, η Εφές δεν έχει τον σκληρό σέντερ που βγάζει το ψωμί του σπρώχνοντας και “δέρνοντας”. Αντιθέτως οι Πλάις, Σίνγκλετον, Πετρούσεφ είναι αλλεργικοί στις επαφές, με μοναδική εξαίρεση τον αναγεννημένο Μοερμάν. Έτσι ο Παναθηναϊκός καλείται να κερδίσει τις μάχες κοντά στο καλάθι στη βάση της δύναμης και της επιθυμίας: αν στερήσει από την Εφές την ευκολία του ανεμπόδιστου ριμπάουντ θα υπονομεύσει την ίδια στιγμή την ικανότητα του Λάρκιν να σπέρνει χάος στα πρώτα δευτερόλεπτα της επίθεσης.
Με το Ο.Α.Κ.Α σύμμαχο του, ο Παναθηναϊκός ελπίζει ότι θα συνεχίσει να σουτάρει από μακριά τόσο καλά όσο το κάνει στα τελευταία τρία παιχνίδια (34/75, 45%) και θα αφήσει για λίγο στα αποδυτήρια τα νεκρά αμυντικά διαστήματα. Απέναντι στο Περιστέρι υπήρχε τρόπος επιστροφής, όμως η πρωταθλήτρια Ευρώπης είναι διαφορετική υπόθεση.