Αν τώρα προσπαθήσουμε να αποφύγουμε πομπώδεις τίτλους, και να μείνουμε καθαρά στο μπασκετικό κομμάτι, τότε το πρώτο που αξίζει να καταγράφει είναι η αμυντική συνοχή που έδειξε η ομάδα του Πειραιά στην μεγαλύτερη διάρκεια της αναμέτρησης.
Στοχευμένες άμυνες, δουλεμένες βοήθειες, έλλειψη διαδρόμων στους περιφερειακούς του Παναθηναϊκού και ένας Κέντρικ Ναν πολύ κακός (ίσως η χειρότερη εμφάνισή του με τα πράσινα) που η αστοχία του βοήθησε τους ερυθρόλευκους να μένουν πιστοί στο πλάνο τους και να μη χρειαστεί να αναζητήσουν εναλλακτικά αμυντικά σχέδια κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Ο Παναθηναϊκός μόνο με τον Κώστα Σλούκα να είναι στα πραγματικά του στάνταρ κατάφερε να αντιδράσει στο φινάλε της αναμέτρησης όταν όμως το παιχνίδι σε γενικές γραμμές είχε ήδη κριθεί.
Ο Παναθηναϊκός αγωνιστικά δεν θύμισε επουδενί την μαχητική εικόνα που έβγαλε στον τελικό της Ευρωλίγκας Με αντίπαλο τη Ρεάλ.
Η εικόνα του πρώτου τελικού, δείχνει ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα ενδιαφέροντα παιχνίδια στη σειρά, ότι η έδρα από νωρίς αποδείχτηκε για τους τύπους και όχι επί της ουσίας και πως οι μάχες μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου θα είναι σφοδρές. Πλέον ο Ολυμπιακός καλείται να παίξει ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι στο δικό του γήπεδο, έχοντας όμως πληγώσει τους πρωταθλητές Ευρώπης γεγονός που λογικά προμηνύει αντίδραση από τους παίκτες του Αταμάν.
Το κομμάτι της διαιτησίας μοιραία θα πέφτει και θα ξαναπέφτει στο τραπέζι. Τώρα σε θέση παραπονούμενου βρίσκεται ο Παναθηναϊκός, δεν θα αποτελέσει όμως καμιά έκπληξη αν μετά από μερικές μέρες στην ίδια θέση βρεθεί και ο Ολυμπιακός.
Τα παιχνίδια είναι υψηλής έντασης, τα νεύρα είναι τεντωμένα, οι παίκτες μετά από τόσα παιχνίδια σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι καταπονημένοι και κάθε σφύριγμα αμφισβητούμενο ή μη θα σηκώνει βαριά κουβέντα.