Δεκάδες άνθρωποι, εκλεκτά μέλη της κοινωνίας του μπάσκετ, προπονητές, παίκτες, μέλη ομάδων και Ομοσπονδιών, ή απλοί άνθρωποι και νεαροί αθλητές ήταν εκεί για να τιμήσουν τον Μπάνε Πρέλεβιτς στην παρουσίαση του βιβλίου του με τίτλο “Η Δύναμη της ήττας”. Ανάμεσα τους δέσποζε η φιγούρα του θρυλικού Παναγιώτη Γιαννάκη.
Ομιλητές και στο πλευρό του Μπάνι Πρέλεβιτς ήταν ο Νάσος Γαλακτερός, η Εβίνα Μάλτση, η δημοσιογράφος Ρούλα Μάντη και ο συγγραφέας Ανδρέας Τσεμπερλίδης.
Σε μία σπάνια στιγμή στη διάρκεια της εκδήλωσης, προβλήθηκε βίντεο του Νίκου Γκάλη που χαιρέτισε με το δικό του μοναδικό τρόπο το νέο εγχείρημα του Μπάνε…
Ο Μπάνε Πρέλεβιτς ρωτήθηκε στην αρχή της διαδικασίας από τον συντονιστή της εκδήλωσης, Χρήστο Καούρη… “Γιατί τώρα;”… Και η απάντηση ήταν αφοπλιστική: “Γιατί τώρα ήρθε η ώρα. Αυτή ήταν η ώρα για να γράψω το βιβλίο και το έγραψα. Όταν το αποφασίζεις, το προχωράς… Πάντα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο, αλλά δεν ήθελα να γράψω μία αυτοβιογραφία. Δεν μου προκαλούσε κανέναν ενθουσιασμό. Ήθελα το βιβλίο να είναι πρωτότυπο και διδακτικό. Και τα πρώτα μηνύματα είναι ότι το πέτυχα κι αυτό με ευχαριστεί πολύ”.
Η Εβίνα Μάλτση ανέφερε: “Είναι ένα βιβλίο που θα πρότεινα σε όλα τα νέα παιδιά και με χαρά βλέπω ότι ανάμεσά μας έχουμε κάποια παιδιά, που ίσως να μη γνωρίζουν τον Μπάνε, αλλά πρέπει να τον γνωρίσουν, θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα. Μέσα από το βιβλίο ταυτίστηκα. Περιγράφει πράγματα που κάθε αθλητής βιώνει και άλλες φορές δεν μπορεί να τα εκφράσει, αλλά φορές να τα καταλάβει κι άλλες φορές να τα προσπεράσει. Το βιβλίο σου δίνει μία μεγάλη βοήθεια, μία πολύ ωραία κατεύθυνση για να τοποθετήσεις ορισμένα πράγματα στο μυαλό σου και κυρίως πως να μην απογοητευτείς από την ήττα και να την κάνεις καύσιμο, όπως πολύ όμορφα περιγράφει ο Μπάνε. Είναι μέρος του παιχνιδιού η απογοήτευση, αλλά όπως λέει ο Μπάνε, το θέμα δεν είναι να αντιδράς, αλλά να ανταποκρίνεται. Πολλά πράγματα από αυτά που έχει το βιβλίο με έχουν αγγίξει και σε ομιλίες που κάνουμε σε νεαρούς αθλητές, χρησιμοποιώ πολλά πράγματα από το βιβλίο, όπως για το άγχος και την πρωτοβουλία. Θέλουμε περισσότερους ηγέτες. Παρόλο που δε σημειώνω στα βιβλία μου έχω σημειώσει πολύ πράγματα και θα το ξαναδιαβάσω γιατί κάθε μέρα έχουμε νίκες και ήττες”.
Η Ρούλα Μάντη, δημοσιογράφος και προσωπική φίλη του Μπάνε, τόνισε πως… “Αυτό το βιβλίο είναι ο Μπάνε. Οποίος γνωρίζει τον Μπάνε καλά και όχι μόνο ως αθλητή, ξέρει πως όταν τον ρωτήσεις “Μπάνε πως είσαι;”, θα σου απαντήσει: “Όλα καλά. Κάθε μέρα και καλύτερα”. Και μπορεί εκείνη τη στιγμή να έχει διαλυθεί το δικό του σύμπαν, να έχουμε επηρεαστεί όλοι όσοι είμαστε κοντά του, αλλά αυτός θα πει “Κάθε μέρα και καλύτερα”. Και θα το πιστεύει. Είναι case study. Όταν γνώρισα τον Μπάνε και γίναμε φίλοι, ήθελα να του πω “Ξέρεις τί έχουμε τραβήξει μαζί σου; Γιατί μας τα έχεις κάνει όλα αυτά; Και γιατί δεν έβγαλες αυτό το βιβλίο λίγο νωρίτερα για να μην κλαίμε μία εβδομάδα. Να κλάψουμε βέβαια, αλλά σύντομα να πάμε παρακάτω. Ο Μπάνε είναι πολλά πράγματα που δεν περιγράφονται σε λίγες λέξεις. Είναι όμως ένα νικητής. Είναι μεγάλος νικητής. Κατά τη γνώμη μου η μεγαλύτερη ήττα του Μπάνε δεν είναι στη Ναντ. Είναι το παιχνίδι με την Μακάμπι, στις 2 Μαρτίου 2000, το τελευταίο παιχνίδι του με τον ΠΑΟΚ που φόρεσε τη φανέλα για 3 λεπτά. Δεν μπήκε η μπάλα στο καλάθι κι εκεί θεωρώ ότι έπρεπε να σταματήσει να κάνει αυτό που αγαπάει πάρα πολύ. Κι αυτή η ήττα θεωρώ ότι οδήγησε σε αυτό το βιβλίο”.
Ο Ανδρέας Τσεμπερλίδης, συγγραφέας του βιβλίο “Κάτω από τον ίσκιο της μπασκέτας”, είπε χαρακτηριστικά ότι “Ο Μπάνε είναι ένας ήρωας της εφηβείας μου. Είναι ένας άνθρωπος που πάλευε να κάνει το ακατόρθωτο. Για τον Μπάνε έχουν ειπωθεί τα πάντα, αλλά για εμένα ο Μπάνε είναι γενναίος. Χρειάζεται γενναιότητα να δεχθείς την ήττα και να βρεις κίνητρο μέσα από αυτή να γίνεις καλύτερος. Ο Μπάνε ήξερε ότι ακόμα κι αν χάσει, κάτι μπορεί να κερδίσει”.
Ο Νάσος Γαλακτερός αφού είπε ότι αγόρασε ένα δεύτερο βιβλίο για να το χαρίσει στην κόρη του Σοφία, τόνισε με αφορμή μία αναφορά του Μπάνε στο βιβλίο για το άγχος και το γεγονός ότι μπορεί να είναι εποικοδομητικό: “Όταν διάβασα αυτό το κομμάτι για το άγχος, το μυαλό μου έτρεξε στα αποδυτήρια του γηπέδου της Τεργέστη, λίγη πριν αρχίσει ο τελικός με την Στεφανέλ. Είμαστε μέσα στα αποδυτήρια 20 άτομα… Δε μιλάει ΚΑΝΕΝΑΣ. Είμαστε όλοι έτοιμοι και για κάποιο λόγο ιδρώνουμε όλοι. Χωρίς να έχουμε τρέξει ούτε ένα δευτερόλεπτο. Το άγχος ήταν στο στομάχι και την καρδιά του καθενός. Και είμαστε έτοιμοι να βγούμε. Και σε αυτό το άγχος αναφέρεται ο Μπάνε. Στο άγχος που όταν βγεις στο γήπεδο γίνεται δύναμη κι εγωισμός. Γράψαμε ιστορία τότε και δεν το ξέραμε. Και ιστορία γράφεις όταν δεν το ξέρεις. Ιστορία γράφεται όταν δεν το ξέρεις. Επίσης δε θέλω να πω πόσο μεγάλος παίκτης ήταν. Ξέρω καλά ότι βαριέται και ο ίδιος. Βαριέται πάρα πολύ. Θέλω να πω ότι εμείς οι αθλητές, όταν σταματάμε, σταματάει ο χρόνος. Και όταν σταματάμε, ο αθλητής Μπάνε, ο αθλητής Νάσος, η αθλήτρια Εβίνα, έχει πεθάνει. Και βρισκόμαστε με τον εγωισμό μας, γιατί είμαστε εγωιστές και ισχυρογνώμονες, σε ένα κοινωνικό σύνολο όπου επίσης δεν έχουμε μάθει να είμαστε και κοινωνικοί. Πρέπει να αποφασίσουμε ότι ο αθλητής έχει πεθάνει. Πρέπει να μετριάσει τον εγωισμό του, να βρεθεί σε ένα κοινωνικό σύνολο και να δει τι θα κάνει. Γιατί δεν έχουμε μάθει να κάνουμε τίποτα. Και πολλοί επαγγελματίες αθλητές που ακόμα κλαίνε γιατί δεν μπορούν να φορέσουν το σορτσάκι και να σουτάρουν ένα τρίποντο. Δεν το έχουν δεχθεί και είναι δυστυχισμένοι. Πρέπει να μπει τελεία το ίδιο βράδυ. Εμένα μου πήρε 6 μήνες για να βάλω την τελεία”.
Σχετικά με το αυτοβελτιωτικό και αυτογνωσιακό περιεχόμενο του βιβλίου που βασίζεται στις αθλητικές εμπειρίες του, ο Μπάνε εξήγησε: “Αρχικά ήταν σταδιακή η διαδικασία. Δεν μπαίνεις από τη μία μέρα στην άλλη. Για να φτάσει στο επίπεδο να το φιλοσοφείς σωστά και απ’ολες τις πλευρές, πρέπει να δεχθείς και πολλές ήττες. Η ήττα ανοίγει αυτό το πεδίο και νιώθεις την ανάγκη να στραφείς κάπου αλλού και να βρεις λύσεις. Είναι ο πληγωμένος εγιωσμός που τον βάζουμε στην άκρη και ψάχνουμε τις λύσεις. Κι εκεί όμως, όταν κάνουμε την αποκωδικοποίηση της ήττας, βλέπουμε πως ανοίγουν τα πράγματα και πόσα μηνύματα υπάρχουν. Και τότε κατανοούμε ότι η ήττα ήρθε την κατάλληλη στιγμή να μας οδηγήσει κάπου. Εφόσον το δεις έτσι, θα μάθεις να μη φοβάσαι την ήττα και να τη διαχειριστείς πιο εύκολα και θα πας εκεί που θέλεις. Προχθές μπήκα στο Τικ Τοκ για να δω αν έχουν ανεβάσει τίποτα οι κόρες μου και έπεσα πάνω σε ένα βίντεο του Τζορτζ Κλούνεϊ που έλεγε: “Από την επιτυχία δεν μαθαίνεις τίποτα. Ό,τι μαθαίνεις το μαθαίνεις από τις ήττες και τις αποτυχίες. Και το μόνο που όταν μεγαλώσουμε θα μετανιώσουμε είναι ότι αν έχουμε αποτύχει σε κάτι είναι ότι δεν τολμήσαμε να το κάνουμε”. Αυτό το βίντεο με αντιπροσωπεύει. Απλά πρέπει να μπεις σε διαδικασία να ψάξεις. Και δεν υπάρχει “γιατί σε εμένα”. Συμβαίνει σε εσένα γιατί υπάρχει λόγος. Ο εγωισμός έχει μία ειδίκευση να μας βγάζει έξω από την πραγματικότητα. Δε λέω να εξαφανίσουμε τον εγωισμό μας. Ανάλογα με τον τρόπο που τον χρησιμοποιούμε μπορεί να είναι εχθρός μας, ή σύμμαχος μας. Αν παρατηρούμε τον εγωισμό μας, ουδέτερα, μπορούμε να επηρεάσουμε τη λήψη αποφάσεων. Η εμπειρία μου λέει ότι όποια απόφαση παίρνεις με γνώμονα τον εγωισμό σου, βγαίνει λάθος”.
Η Εβίνα Μάλτση πρόσθεσε ότι, στη Γουμένισσα, στη γενέτειρα της, όταν μεγάλωνε και μεσουρανούσαν τα ντέρμπι Άρης – ΠΑΟΚ… “Δεν είχα τα σπασίματα της μέσης και όλα αυτά και όταν έπαιζα με τα αγόρια έλεγα ότι εγώ είμαι ο Μπάνε” ενώ η Ρούλα Μαντή σχετικά με τη συναισθηματική ισορροπία και την ηρεμία του Μπάνε εξήγησε πως: “Δεν υπάρχει να δεις τον Μπάνε σε κάτι ακραίο. Δεν τον έχω δει ποτέ. Είναι πολύ σταθερός άνθρωπος, χωρίς να είναι άνοστος. Είναι πολύ δυνατός και πατάει πολύ γερά. Δε θα σε εκπλήξει ποτέ. Έχει θωρακίσει τόσο καλά τον εαυτό του που σε πράγματα τα οποία συμβαίνουν κάποιον άλλον μπορεί να τον τσακίσουν, τον Μπάνε δε θα τον επηρεάσουν. Θα συνεχίσει σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Έχει μοναδικό ταλέντο να αφήνει στην άκρη οτιδήποτε δεν μπορεί να τον πάει μπροστά”.
Από την πλευρά του, σε δεύτερο χρόνο ο Νάσος Γαλακτερός σημείωσε: “θα ευχόμουν, όταν ξεκίνησα να παίζω, που έψαχνα να διαβάσω οτιδήποτε υπήρχε για το μπάσκετ, να μπορούσα να βρω το βιβλίο αυτό. Θα ήμουν και άλλος αθλητής ίσως… Θέλετε να σας πω μία ιστορία; Πάω 1η Γυμνασίου. Πρώτη μέρα στο σχολείο. Είμαι 1.85, γύρω στα 55-60 κιλά, στο χειρότερο γυμνάσιο-λύκειο του Υμητού την εποχή εκείνη. Έπαιζα πιάνο και λεγόμουν … Γαλακτερός. Το bullying που τράβηξα δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Έψαχνα να βρω τρόπο να ξεχωρίσω. Κατάλαβα ότι δεν ήμουν αρεστός σε κανέναν. Έπαθα μία τεράστια κοινωνική ήττα. Δεν με ήθελε κανένας στο σχολείο. Άι πείσμωσα. Κάποια στιγμή, όταν αγάπησα το μπάσκετ αποφάσισα να ακολουθήσω αυτό τον δρόμο. Σε κόντρα με την οικογένεια μου, που δεν ήθελε να παίξω μπάσκετ επειδή έπαιζα πιάνο. Από το buying που είχα τραβήξει, στην 3η Γυμνασίου, κι ενώ έπαιζα καλό μπάσκετ, στην ομάδα του σχολείου δεν ήμουν. Δεν με ήθελαν. Στη 2η Λυκείου έπαιξα Εθνική Παίδων. Και γράφτηκε το όνομα μου στην εφημερίδα. Κι από εκεί που το “Γαλακτερός” για το οποίο με κορόιδευαν με όλα τα υποκοριστικά που μπορείτε να φανταστείτε, ξαφνικά, γύρισα από την Εθνική και η αντίδραση ήταν: “Ωωωω… Ήρθε ο Γαλακτερός. Οπότε το βιβλίο αυτό μιλάει για την ήττα. Αν εγώ ήμουν αρεστός στον περιβάλλον μου τότε, δεν ξέρεις, μπορεί να μην έπαιζα ποτέ μπάσκετ. Αυτή η κοινωνική ήττα με πείσμα και είπα: “Εγώ θα ξεχωρίσω”. Κι έτσι έγινε. Κάπου έχω ακούσει να λένε… “Μακάρι να μπορούσαν ο νέοι, να σκέφτονταν σαν γέροι. Οι νέοι, μέσα από αυτό το βιβλίο, μπορούν να πάρουν μία γεύση για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να σκέφτονται οι γέροι. Φίλε Μπάνε, νομίζω ότι είναι το καλύτερο τρίτοντο που έχει βάλει”.
Παρούσες στην εκδήλωση φυσικά ήταν και οι δύο λατρεμένες κόρες του Μπάνε, η Άννα και η Τέα, και μάλιστα η Άννα, έβαλε ένα συγκλονιστικό συναισθηματικά επίλογο με την αναφορά στον πατέρα της…