Την βεβαιότητα του ότι κάποια μέρα θα επιστρέψει στην Ελλάδα και θα αγωνιστεί ξανά με τη φανέλα του Ολυμπιακού εξέφρασε ο Κέβιν Μιραλάς. Ο Βέλγος επιθετικός της Έβερτον σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» τόνισε ότι στεναχωρήθηκε πάρα πολύ όταν έφυγε από τους Πειραιώτες, οι οποίοι όπως είπε χαρακτηριστικά του έδωσαν το διαβατήριο για την Πρέμιερ Λιγκ
Αναλυτικά η συνέντευξη του Μιραλάς
«Το ξέρω ότι μια μέρα θα γυρίσω να παίξω στον Ολυμπιακό. Στεναχωρήθηκα τόσο πολύ που έφυγα, που μου πήρε μήνες να προσαρμοστώ στο νέο περιβάλλον της Αγγλίας. Με την οικογένειά μου θα θέλαμε να ζήσουμε μόνιμα στην Ελλάδα και, ότι κι αν συμβεί, ξέρω ότι αυτό θα γίνει. Βέβαια, έως τότε έχω πολλά πράγματα να κάνω, όπως να παίξω στην Ισπανία και στο Βέλγιο, που είναι πατρίδες των γονέων μου».
Αναφορικά με το παρελθόν του: «Ο πρώτος που είδε ότι έχω μια ιδιαίτερη ικανότητα στην μπάλα ήταν ο πατέρας μου, που έπαιζε και ο ίδιος στην Γ’ κατηγορία. Αυτός με ώθησε να πάω στην τοπική ποδοσφαιρική ομάδα, της Σταντάρ Λιέγης, και να δοκιμάσω την τύχη μου. Ήμουν μόλις 15 ετών και την ίδια χρονιά με επέλεξαν για την εθνική νέων του Βελγίου. Εκεί με πρόσεξε ο ατζέντης Κριστόφ Ενροτέ, που μου έκανε πρόταση να με αναλάβει. Είχα πολλές προτάσεις από αντζέντηδες, αλλά με τον πατέρα μου διαλέξαμε τον Κριστόφ, διότι ήταν ο πρώτος που μας προσέγγισε, αλλά επίσης κρίναμε ότι ήταν ο καλύτερος».
Ποιες είναι οι πιο δυνατές αναμνήσεις σου από τα δύο χρόνια που έζησες στην Ελλάδα;
«Όταν έφτασα, το καλοκαίρι του 2010, για τρεις εβδομάδες έμενα στον «Αστέρα», πριν βρω σπίτι. Μου άρεσε πολύ, γι’ αυτό και ήρθαμε με τη γυναίκα μου να κάνουμε διακοπές μόλις τέλειωσε η σεζόν. Πήγαμε και μία εβδομάδα στην Τουρκία, στην Αττάλεια, αλλά είναι πιο ωραία εδώ. Η Κριστέλ (το όνομα της συζύγου του) ερχόταν από μικρή με τους γονείς της, οπότε γνώριζε καλά τον τόπο, αλλά για μένα ήταν μία αποκάλυψη. Μου άρεσε το κλίμα, μου άρεσε η φύση, μου άρεσαν οι άνθρωποι. Να φανταστείτε ότι το πρώτο ρεβεγιόν των Χριστουγέννων, όταν ήρθαν οι οικογένειές μας από το Βέλγιο, το γιορτάσαμε στον κήπο του σπιτιού μας, κάνοντας μπάρμπεκιου με 22 βαθμούς θερμοκρασία».
Και στον ποδοσφαιρικό τομέα;
«Είχα μια μεγάλη ευκαιρία στον Ολυμπιακό» απαντά, «αφού, χάρη στην καλή πορεία που είχαμε στο champions league και την εξίσου καλή πορεία στη συνέχεια στο Europa League, νομίζω ότι πήρα το «διαβατήριο» για να παίξω στην Premier League. Όσο για το ελληνικό πρωτάθλημα, παρόλο που οι συμπαίκτες μου μού έλεγαν να προσέχω τους αγώνες με τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, όταν μπήκα στον αγωνιστικό χώρο ένιωσα μια ξεχωριστή πίεση όταν παίξαμε με τον ΠΑΟΚ. Είπα μέσα μου “τώρα μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω” και έχω την εντύπωση ότι εκείνο το ματς ήταν από τα πιο δυνατά».
Για την κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου;
«Ήμουν τυχερός όταν έπαιζα, τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο στην Ελλάδα, όπου υπήρχαν 2-3 ομάδες, που ήταν ανταγωνιστικές, όπου υπήρχε κίνητρο να παίξουμε και εμείς πιο ανταγωνιστικά. Επίσης υπήρχαν και άλλες ομάδες, όπως ο Ατρόμητος ή ό Αστέρας, που μας δυσκόλευαν στα εκτός έδρας. Τώρα μαθαίνω ότι η ΑΕΚ έχει καινούριο πρόεδρο, που προτίθεται να κατασκευάσει νέο γήπεδο, εσείς έχετε έναν ιδιοκτήτη που είναι έτοιμος να επενδύσει χρήματα και ο Παναθηναϊκός ελπίζω να λύσει τα προβλήματά του ώστε να έχει ενδιαφέρον το πρωτάθλημα. Εύχομαι να υπάρξουν και άλλοι πρόεδροι σαν τον Βαγγέλη Μαρινάκη, ώστε να ανέβει το επίπεδο και οι ελληνικές ομάδες να έχουν ευρωπαϊκές διακρίσεις».
Για την παρουσία του στην Έβερτον, παραδέχεται ότι οι πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι, λόγω του τραυματισμού του στο γόνατο: «Γενικά, είχαμε μια καλή σεζόν, ήμασταν τέταρτοι μέχρι λίγο πριν από το τέλος, αλλά μετά την ήττα μας από την Σάντερλαντ δεν καταφέραμε να πλασαριστούμε στις πρώτες πέντε ομάδες και πιστεύω ότι του χρόνου, με τον νέο μας προπονητή, τον Μαρτίνεζ, που είναι συμπατριώτης μου, θα πάμε πιο ψηλά».
Γόνος μιας φτωχής οικογένειας μεταναστών από την Ισπανία, ο αστέρας της Έβερτον δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία στην κρίση που περνάει η χώρα μας.
«Κανένας από τους συγγενείς μου που ζουν στη Βαρκελώνη δεν έχει δουλειά και από ότι ακούω η ανεργία στους νέους φτάνει το 60%. Στο Βέλγιο, όπου ζει η υπόλοιπη οικογένειά μας υπάρχει ακόμη δουλειά, αλλά η πίεση της κρίσης αρχίζει να γίνεται αισθητή. Επειδή αγαπάω πολύ τη χώρα σας και νιώθω σαν το σπίτι μου, ελπίζω σε 2-3 χρόνια θα επανέλθει η ανάπτυξη και οι κακές μέρες θα είναι παρελθόν».