Η Ρεάλ Μαδρίτης του Πάμπλο Λάσο έγινε η πρώτη χρονικά ομάδα, από τις τέσσερις συμμετέχουσες, που εξασφάλισε την πρόκριση για το Final 4 του Λονδίνου, νικώντας την προημιτελική σειρά με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ με 3-0.
Έχοντας το πλεονέκτημα έδρας, δεν άφησε κανένα περιθώριο στους Ισραηλινούς, τους οποίους κέρδισε στο δεύτερο παιχνίδι εντός με 12 πόντους, στο τρίτο εκτός με την ίδια διαφορά, έχοντας κάνει το 1-0 με το επιβλητικό +26 απέναντι σε μία από τις πιο βαριές φανέλες του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η κάτοχος των περισσότερων πρωταθλημάτων Ισπανίας (30) μεσουράνησε στο ευρωπαϊκό μπάσκετ τη δεκαετία του 1960 (4 Ευρωπαϊκά) και την επόμενη του 1970 (3 Ευρωπαϊκά), έχοντας κατακτήσει το πιο πρόσφατο από τα 8 Πρωταθλητριών το 1995 όταν με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στο τιμόνι της είχε επικρατήσει του Ολυμπιακού, με 73-61, στη Σαραγόσα.
ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Ολυμπιακός και Μπαρτσελόνα έχουν προκριθεί σε τέσσερα από τα πέντε τελευταία Final 4 από τη σεζόν 2008/2009. Στις πέντε σεζόν αυτές ο Παναθηναϊκός πήρε μέρος τρεις φορές, η Ρεάλ σε δύο μαζί με το Λονδίνο, ενώ Παρτιζάν, Μακάμπι και Σιένα κέρδισαν από μία φορά τη συμμετοχή τους. Από το 2002 η ΤΣΣΚΑ Μόσχας έχει 10 Final 4 με δύο τίτλους, ο Παναθηναϊκός 6 με τέσσερις, η Μπαρτσελόνα 6 με δύο, η Μακάμπι ομοίως, ο Ολυμπιακός 4 με μία κατάκτηση, ενώ η Ρεάλ 2 χωρίς να έχει πάρει τρόπαιο! Από το 1988 που θεσπίστηκαν τα Final 4, Μπαρτσελόνα, Παναθηναϊκός, Μακάμπι, ΤΣΣΚΑ και Ολυμπιακός έχουν περισσότερες συμμετοχές από τις 5 της Ρεάλ, που, όπως γράψαμε παραπάνω, έχει μόνο ένα τρόπαιο να επιδείξει στο διάστημα αυτό.
Γίνεται έτσι αντιληπτό πώς οι Καστιγιάνοι μόνο ως φαβορί, βάσει παράδοσης και εμπειρίας αντιπάλων, δεν κατεβαίνουν στη διοργάνωση της «Ο2 Αrena» του Λονδίνου, παρά μόνο με τις δάφνες μίας χρυσής μεν εποχής η οποία, όμως, ανήκει στο παρελθόν. Η Ρεάλ είχε απολογισμό 17-7 στην πρώτη φάση των ομίλων και στο Top-16 της Ευρωλίγκας 2012/2013, χάνοντας, μόλις, δύο αγώνες στην έδρα της. Στον ημιτελικό αντιμετωπίζει τη μεγάλη της και παραδοσιακή αντίπαλο, Μπαρτσελόνα, την οποία κέρδισε πρόσφατα, στη Μαδρίτη, με 78-65 (κι αρκετά εύκολα, ειδικά στο τέλος) για την ACB Λίγκα.
Άλλο πράγμα, όμως, ο ημιτελικός του Final 4 που «κρύβει» πολλαπλά κίνητρα για τις δύο μεγάλες ισπανικές ομάδες. Βάσει στατιστικής πορείας αμφοτέρων στη διοργάνωση, φέτος, άκρη για φαβορί δεν βγαίνει. Καλύτερη ελαφρά είναι η Ρεάλ σε μέσο όρο πόντων, ριμπάουντ (πλην των αμυντικών), κλεψιμάτων και λαθών, είναι προφανής, όμως, η υπεροχή των Καταλανών στα ποσοστά ευστοχίας (ειδικά σε δίποντα και τρίποντα). Ο Λάσο είναι μία συζητήσιμη περίπτωση για το αν είναι ο ιδανικός για τον πάγκο της Ρεάλ. Οδήγησε τους «γκαλάκτικος» στο Κύπελλο Ισπανίας του 2012 και στο αντίστοιχο Σούπερ Καπ, ωστόσο μέχρι την πρόσληψή του από το μαδριλένικο σύλλογο είχε ως μεγαλύτερη επιτυχία την άνοδο στην ACB με τη Χιπουσκόα το 2008! Πέρασε στην αθλητική του καριέρα και ως παίκτης από τη Ρεάλ (1995-1997) και καλείται, πλέον, να κάνει κι αυτός τη δική του διαφορά στο πρώτο του Final 4 Eυρωλίγκας.
Η Ρεάλ είναι κλασική ομάδα ρυθμού. Αν μπουν τα σουτ και βγουν τα τρεξίματα μπορεί, στην καλή της ημέρα, να διαλύσει οποιονδήποτε αντίπαλο. Όπως όλες οι ισπανικές ομάδες, άλλωστε, βασίζεται στο momentum, το οποίο της έδωσε και την άνετη πρόκριση επί της Μακάμπι. Σαφώς ο Ρούντι Φερνάντεθ είναι ο πολυτιμότερος παίκτης των «μερένχες» και σε μέσο όρο πόντων ο καλύτερός τους στη φετινή διοργάνωση (13,6 μ. ό.).
Ο παίκτης, όμως, ο οποίος ανεβάζει επίπεδο τη Ρεάλ και είναι ο πλέον δυσκολοκατάβλητος για τους αντιπάλους του είναι ο Νίκολα Μίροτιτς. Γνωρίζοντας «100 κιλά μπάσκετ», με καλό σουτ από μέση απόσταση, δύναμη στη ρακέτα και κέφια στα ριμπάουντ αποτελεί το πολυεργαλείο του Λάσο. Αν «τραβήξει» αυτός, είναι ικανή η Ρεάλ να «πιάσει» υψηλές πτήσεις και ν΄ ανταποκριθεί σε ματς απαιτήσεων. Η εμπειρία του Φελίπε Ρέγιες, η οξυδέρκεια του Σέρχιο Ροντρίγκεθ και η αμερικανική βοήθεια των Ντρέιπερ, Κάρολ και Σλότερ, όπως και η παρουσία του Σέρχιο Λουλ συμπληρώνουν έναν ισχυρό κορμό για την πάλαι ποτέ «βασίλισσα». Το αν θα μπορέσει η Ρεάλ να επιστρέψει στο «θρόνο» της στο Λονδίνο, μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια, είναι κάτι που θα φανεί στο παρκέ της «O2 Arena». Το ότι πληροί τις προϋποθέσεις για «ζημιές» θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ.