Η τελευταία βέβαια σπουδαία του ποδοσφαιρική παράσταση, ήταν στα τέλη Νοεμβρίου, όταν η ομάδα του νίκησε 2-0 μέσα στο «Άνφιλντ» τη Λίβερπουλ, σε μια από τις πιο αξέχαστες νύχτες στην ιστορία των 113 χρόνων του συλλόγου. Ήταν το είδος της «παράστασης» που έδωσε η ιταλική ομάδα, που αν υπήρχε κανονικότητα, θα βλέπαμε ακόμη και τους οπαδούς της Λίβερπουλ να χειροκροτούν τον αντίπαλο για το θέαμα που παρουσίασε εκείνη τη βραδιά. Τώρα ξέρουμε ότι ήταν ο τελευταίος «χορός» για τον Πάπου Γκόμες με την Αταλάντα, αλλά η ιδέα ότι θα συνέβαινε τόσο γρήγορα η ρήξη, ήταν αδύνατο να προβλεφθεί.
Αυτός και οι συμπαίκτες του ένωσαν την πόλη και την Ιταλία όταν η χώρα μετρούσε χιλιάδες θύματα καθημερινά από τον COVID-19. Το Μπέργκαμο ήταν μια από τις πόλεις που χτυπήθηκαν περισσότερο και ο Γκόμες με τους συμπαίκτες του, φρόντισαν να «απαλύνουν» τον πόνο, με την εκπληκτική πορεία της ομάδας, που ειδικά στην Ευρώπη ήταν ο μοναδικός ιταλικός σύλλογος που λειτούργησε ως «φάρος» ελπίδας. Έχοντας στο ρόστερ της η Αταλάντα παίκτες που ήρθαν σχεδόν «ανώνυμοι» και γιγαντώθηκαν υπό τον Γκασπερίνι. Ένας από αυτούς ήταν και ο Πάπου Γκόμες.
Λίγες ημέρες μετά τον θρίαμβο του «Άνφιλντ» είχε μιλήσει για την επιθυμία του να τελειώσει την καριέρα του με την Αταλάντα. Όταν έκανε την 250η εμφάνισή του για τη «La Dea» εναντίον της Μίντιλαντ, φάνηκε ξεκάθαρα ότι αυτός θα ήταν ο δρόμος που θα ακολουθούσε. «Έκανα την 250η εμφάνισή μου με αυτή τη φανέλα, δίνοντας πάντα τη ζωή μου στους συμπαίκτες μου και στην πόλη που εκπροσωπώ», είχε πει ο Αργεντινός μετά τον αγώνα.
«Ποτέ δεν πίστευα ότι θα φύγω από το Μπέργκαμο», είπε ο Γκόμες σε μια συναισθηματική ανάρτηση στο Instagram την ημέρα που επιβεβαιώθηκε η μετακίνησή του στη Σεβίλλη. «Έχω περάσει εβδομάδες προσπαθώντας να βρω τις σωστές λέξεις, αλλά δεν μπορούσα να πω κάτι που δεν ήθελα ποτέ να πω».
Αφού ευχαρίστησε τους συμπαίκτες του, τους οπαδούς του συλλόγου, την πόλη του Μπέργκαμο, τον Γκασπερίνι και την οικογένεια Περκάσι, ο Γκόμες ολοκλήρωσε λέγοντας ότι ο χρόνος του στην Αταλάντα ήταν μια εμπειρία που θα επαναλάμβανε 1.000 φορές και ότι θα έβλεπε το Μπέργκαμο ξανά σύντομα.
Όταν αποκτήθηκε το 2014, στην πρώτη του σεζόν, η Αταλάντα είχε τερματίσει στη 17η θέση γλυτώνοντας τον υποβιβασμό για τρεις βαθμούς. Και φτάσαμε στο 2020 που οι «μπεργκαμάσκι» τερμάτισαν στην 3η θέση χάνοντας στις λεπτομέρειες τη συμμετοχή τους στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
Αποχωρεί λοιπόν ένας παίκτης έμβλημα της πόλης, ένας πολύτιμος «εργάτης» που καθόρισε τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας με πολλούς τρόπους. Κυρίως, με την ικανότητά του να παρασύρει τους συμπαίκτες του, να δημιουργεί ευκαιρίες και την τάση του να κάνει το ποδόσφαιρο να φαίνεται ευχάριστο.
Ο Γκόμες δεν θα λείψει πολύ στην Αταλάντα γιατί η ομάδα του Γκασπερίνι βρίσκεται σε σωστό δρόμο και ξέρει πλέον πώς να βαδίζει στον δρόμο των επιτυχιών. Περισσότερο συναισθηματική είναι η απώλεια του για την ομάδα και για την πόλη γενικότερα. Με την παρουσία του ο Γκόμες έδωσε μεγάλη αίγλη γενικότερα στη Serie A. Ποτέ το ενδιαφέρον για το Calcio τα τελευταία επτά χρόνια δεν ήταν ποτέ τόσο υψηλό, όσο ήταν σε αυτό το διάστημα.
Ο Γκόμες έδειξε έναν άλλο δρόμο στο ιταλικό ποδόσφαιρο, όχι αυτόν του βαρετού catenaccio και ο Γκόμες ήταν κεντρικό πρόσωπο στη διαφοροποίηση του τρόπου που πλέον βλέπουν οι ιταλικές ομάδες το ποδόσφαιρο. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο γεγονός ότι όλοι οι μεγάλοι σύλλογοι της Ιταλίας, Ίντερ, Μίλαν, Γιουβέντους, Ρόμα επιθυμούσαν την απόκτηση του διεθνή Αργεντινού.
Η Αταλάντα όμως επέλεξε να μην δώσει τον ποδοσφαιριστή σε ομάδα ανταγωνιστική και έτσι είναι τώρα η Σεβίλλη η ομάδα που θα «απολαύσει» αυτόν τον χαρισματικό παίκτη. Η ιστορία του Πάπου Γκόμες με την Αταλάντα έχει τελειώσει προς το παρόν, αλλά αφήνει μία «βαριά» κληρονομιά και αυτό που δεν θα αλλάξει ποτέ, είναι ότι θα γραφτεί στην ιστορία του συλλόγου, ως ένας από τους σημαντικότερους ποδοσφαιριστές που φόρεσαν ποτέ τη φανέλα αυτής της ομάδας.