Δυστυχώς για την Αταλάντα, για την Ιταλία, για ολόκληρη την ανθρωπότητα, τα δύο γεγονότα (ποδόσφαιρο- κορωνοϊός) είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους.
Το όνειρο που ήταν έτοιμοι να ζήσουν άπαντες στο Μπέργκαμο με την σπουδαία εμφάνιση της ομάδας τους στο Τσάμπιονς Λίγκ, μετατράπηκε σε εφιάλτη.
Όλα ή σχεδόν όλα ξεκίνησαν το βράδυ της 19ης Φεβρουαρίου, όταν η Αταλάντα ως «τυπικά» γηπεδούχος φιλοξενούσε στο «Μεάτσα» την Βαλένθια στον πρώτο αγώνα της φάσης των 16 της κορυφαίας διοργάνωσης.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγε κάποιος ότι εκείνη την μέρα, το Μπέγκαμο… μετακόμισε στο Μιλάνο.
Περισσότεροι από 40.000 φίλοι των «νερατζούρι» βρέθηκαν στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας προκειμένου να παρακολουθήσουν τον αγώνα της αγαπημένης τους ομάδας.
«Γροθιά» στο στομάχι
Σχεδόν ένα μήνα μετά, συγκλονίζει η δήλωση του διευθυντή της πνευμονολογικής μονάδας του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου στο Μπέργκαμο, Φαμπιάνο Ντι Μάρκο που παρομοίασε εκείνη την αναμέτρηση, ως κινητή βιολογική βόμβα.
«Ακούω πολλές θεωρίες. Εγώ λέω την δική μου. Στις 19 Φεβρουαρίου, 40.000 κάτοικοι του Μπέργκαμο πηγαίνουν στο Σαν Σίρο για το ματς της Αταλάντα με την Βαλένθια. Ταξιδεύουν με όλα τα μέσα. Με λεωφορεία. Με αυτοκίνητα. Με τρένα. Δυστυχώς ήταν μία κινητή βιολογική βόμβα», τόνισε μεταξύ άλλων ο κ. Ντι Μάρκο στην Ιταλική “Corriere Della Sera” για να συνεχίσει λέγοντας:
«Δύο μέρες μετά τον αγώνα και μέχρι τις 12 το μεσημέρι της Παρασκευής, ήταν μία απλή καθημερινή ημέρα. Τότε ο καθηγητής Στέφανο Τσεντάνι, ο δάσκαλος μου, με πήρε από το Μιλάνο λέγοντας μου ότι έρχεται μια… καταστροφή. Από τότε άρχισε να μιλάω με διάφορους συναδέλφους.
Γνωρίζαμε ότι η πνευμονία από τον ιο Covid-19 έρχεται και σε εμάς. Στις 8 το βράδυ έλαβα επείγοντα μηνύματα από την διεύθυνση του νοσοκομείου.
Έπρεπε να ελευθερώσουμε όλα τα δωμάτια για να είμαστε σε θέση να δεχθούμε όλα τα κρούσματα του κορωνοϊού από όλη την επαρχία. Αδειάσαμε όσα περισσότερα δωμάτια μπορούσαμε, στέλνοντας ασθενείς σε άλλες πτέρυγες, ακόμα και στο χειρουργικό, όπου είχαν κενά κρεβάτια.
Είχαμε αρκετούς που νοσηλεύονταν με πυρετό, ανάμεσα στους οποίους έναν άνδρα, που είχε έρθει σε επαφή με τον Ματία, τον ασθενή νούμερο 1. Την Κυριακή το απόγευμα η πτέρυγα με τις αναπνευστικές λοιμώξεις είχε ήδη γεμίσει και συνεχώς έφταναν νέα κρούσματα με πυρετό και βήχα».
Πότε καταλάβατε ότι πρόκειται για καταστροφή;
«Όλα ξεκίνησαν την Κυριακή, την 1η Μαρτίου. Νωρίς το πρωί μπαίνω στον θάλαμο με τα επείγοντα περιστατικά. Δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Πόλεμος. Δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη.
Ασθενείς παντού με σοβαρή πνευμονία. Σε φορεία, στους διαδρόμους, παντού. Είχαν ανοίξει άλλη μία πτέρυγα, όμως είχε γεμίσει κι αυτή».
Πως αντιδράσατε;
«Στις 8:30 έστειλα ένα ομαδικό μήνυμα στην ομάδα μου, σε νοσηλευτές και γιατρούς. Όποιος μπορεί, ας τρέξει εδώ. Στις 9:00 ο πρώτος ασθενής μπήκε στην εντατική. Όλοι μας είχαμε τρελαθεί. Κανείς μας δεν είχε φάει. Από εκείνη την ημέρα οι ζωές μας άλλαξαν για πάντα».
Πότε κατέληξε ο πρώτος ασθενής;
«Δύο μέρες αργότερα. Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος ασθενής, αλλά αυτό δεν έλεγε τίποτα».
Τι κάνατε με την έλλειψη από αναπνευστήρες;
«Στην αρχή είχαμε 20. Αρχίσαμε να ψάχνουμε παντού. Τίποτα, όλοι είχαν εξαντληθεί. θυμήθηκα ότι πριν από 15 χρόνια είχα συναντηθεί με τον ιδιοκτήτη μιας οικογενειακής επιχείρησης στο Λεβάντε που έφτιαχνε μάσκες. Του τηλεφώνησα. Του είπα ότι ήμασταν απελπισμένοι. Μου απάντησε ότι είχε 10.
Θα μου τις έφτιαχνε και θα τις παρέδιδε την Δευτέρα. Του εξήγησα ότι τότε θα ήταν αργά. Τον ικέτευσα. Μου είπε ότι θα τηλεφωνήσει στα παιδιά του. Μέσα σε τρεις ώρες μου τις έφερε. Σήμερα έχουμε 139 και είμαστε το καλύτερα εξοπλισμένο νοσοκομείο στην Ευρώπη. Χάρη σε αυτόν τον άνθρωπο. Μου είπε ότι έκανε αυτό που τον δίδαξαν οι γονείς του. Να είναι πάνω απ΄ όλα άνθρωπος».
Σε όλα τα παραπάνω δεν αναφέρθηκε πουθενά, το γεγονός ότι εκείνη την μέρα, περί τους 2000 Ισπανούς, ταξίδεψαν στην Ιταλία για να παραβρεθούν στον αγώνα.
Όλοι αυτοί (ή τουλάχιστον στην συντριπτική τους πλειοψηφία), λίγες ώρες μετά την λήξη της αναμέτρησης, πήραν τον δρόμο της επιστροφής μεταφέροντας τον ιό στην δική τους πατρίδα.