Ένας ακόμη ήρωας των παιδικών μας χρόνων έφυγε σήμερα από τη ζωή, βυθίζοντας παράλληλα σε θλίψη, συγγενείς, φίλους, την οικογένεια του Παναθηναϊκού, αλλά και τον φίλαθλο κόσμο όλης της χώρας.
Το “πουλί” όπως ήταν το παρατσούκλι του, ο ιπτάμενος πορτιέρο των «πράσινων», αλλά και της εθνικής ομάδας, πήγε να συναντήσει στον παράδεισο παλιούς συμπαίκτες και αντιπάλους.
Τον Μίμη Δομάζο, τον Τάκη Λουκανίδη, τον Βαγγέλη Πανάκη, τον Μίμη Παπαϊωάννου, τον Ανδρέα Παπαεμμανουήλ, και άλλες τεράστιες μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου, που έκανε όλους εμάς να λατρέψουμε τον βασιλιά των σπορ.
Για πολλούς ο κορυφαίος Έλληνας τερματοφύλακας όλων των εποχών, αλλά και σπουδαίος άνθρωπος, με αρχές και ήθος. Ξεχώριζε πάντοτε για την ευγένεια και για τη σεμνότητα του.
Αφιέρωσε τη ζωή του στον Παναθηναϊκό, αλλά και την τέχνη, καθώς είχε ταλέντο στη ζωγραφική. Είχε μάλιστα διακριθεί σε πολλές εκθέσεις.
Για όλους είχε μια καλή κουβέντα να πει, ενώ ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε συμπαίκτες και αντιπάλους. Δεν έλειπε ποτέ από τους αγώνες της ομάδας του τριφυλλιού, την οποία αγαπούσε παθολογικά.
Σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 1979, στα 37 του χρόνια, ύστερα από μια λαμπρή καριέρα, όμως, αργότερα πρόσφερε στους «πράσινους» και σαν προπονητής τερματοφυλάκων. Εκτός από τον Παναθηναϊκό και την εθνική έπαιξε ακόμα στην Προοδευτική, τον Απόλλωνα, την Παναχαϊκή και την Α.Ε. Νίκαιας, έχοντας συνολικά 235 συμμετοχές.
Η διεθνής ομοσπονδία ιστορίας και στατιστικής ποδοσφαίρου, τον συμπεριέλαβε στην καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.