Ο Σπύρος Γιαννιώτης είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία της Ελληνικής κολύμβησης. Κάτοχος ρεκόρ και χρυσών μεταλλίων σε παγκόσμια πρωταθλήματα, ο Κερκυραίος κολυμβητής φάνηκε από νωρίς στην καριέρα του πως θα διεκδικούσε κάποια μεγάλη διάκριση σε Ολυμπιακούς.
Το 2012, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ο Σπύρος Γιαννιώτης έχασε για μια ανάσα το χάλκινο μετάλλιο κατακτώντας την τέταρτη θέση. Αμέσως μετά τον αγώνα, με δάκρυα στα μάτια, είχε ζητήσει συγγνώμη, επειδή δεν πήρε το μετάλλιο, ενώ είχε δηλώσει πως η ηλικία του – ήταν 32 χρονών τότε – δύσκολα θα του επέτρεπε να ξαναδοκιμάσει.
Το 2016 όμως, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, ο Σπύρος Γιαννιώτης, όχι μόνο ήταν και πάλι εκεί, αλλά κάνοντας τον αγώνα της ζωής του, βρέθηκε να προηγείται στα τελευταία μέτρα του τελικού, στα δέκα χιλιόμετρα ανοιχτής θαλάσσης.
«Πήγαινα μηχανικά, είχα κλείσει τα μάτια», θα πει αργότερα ο Γιαννιώτης. «Ο πόνος ήταν υπερβολικός, είχα θολώσει αλλά προσπάθησα να αντέξω».
Και πράγματι άντεξε αφού, σε ένα από τα πιο επικά, αδιανόητα φινάλε στην ιστορία των Ολυμπιακών, ο Γιαννιώτης καταφέρνει να διατηρήσει το προβάδισμα απέναντι στους αντιπάλους που τον καταδίωκαν, να περάσει πρώτος τη νοητή ευθεία των δέκα χιλιομέτρων, αλλά τελικά δεν προλαβαίνει να ακουμπήσει το χέρι του στην επιφάνεια του τερματισμού πριν τον αντίπαλό του, τον Ολλανδό Φέρι Βέερτμαν.
Έτσι, σύμφωνα με τους κανόνες του αθλήματος, νικητής ανακηρύχθηκε ο Ολλανδός.
«Δεν μου βγήκε η χεριά για να χτυπήσω πρώτος με το χέρι, συμβαίνουν αυτά. Αυτό που έχει σημασία όμως, είναι ότι ξεπέρασα τον εαυτό μου και έδωσα το 110% των δυνάμεων μου», δήλωσε ο Γιαννιώτης, για τον τελικό που γράφτηκε για πάντα στην ιστορία των Ολυμπιακών.