To ελληνικό μπάσκετ και η «αυτού μεγαλειότης», Εθνική Ανδρών, βρίσκονται ενώπιον του προημιτελικού αγώνα, στο Ολυμπιακό τουρνουά του Παρισιού, με αντίπαλο την Γερμανία. Ενός ακόμα προημιτελικού αγώνα, ο οποίος στο ίδιο «σταυροδρόμι» άλλων διοργανώσεων, έχει αποδειχτεί αξεπέραστο εμπόδιο. Είναι το σημείο των Εurobasket, των Παγκοσμίων κυπέλλων, τα 15 τελευταία χρόνια, αλλά και των τριών προηγούμενων συμμετοχών σε Ολυμπιακά τουρνουά που η Εθνική με διαφορετικές συνθέσεις, φυσικά, δεν κατάφερε να προκριθεί στα ημιτελικά.
Η ακολουθία αυτών των αποκλεισμών έχει προκαλέσει αρνητική παράδοση. Έχει κλονίσει, διαχρονικά, την ψυχολογία της ομάδας για το αν «μπορούσε» να νικήσει και να βρεθεί ξανά στην ελίτ κάθε διοργάνωσης. Έχει προκαλέσει μια ιδιόμορφη ιδιοσυγκρασία της Εθνικής στα νοκ αουτ παιχνίδια.
Ε, και; Οι παραδόσεις είναι για να «σπάνε», κάποτε. Και αυτό το κάποτε είναι τώρα για αυτή την Εθνική ομάδα, όσο και αν η Γερμανία είναι το φαβορί για την πρόκριση στον αυριανό προημιτελικό.
Στην ίδια θέση για το αν το «μπορώ» της ομάδας ήταν δυνατό για να φτάσει, τουλάχιστον, στους ημιτελικούς μεγάλων διοργανώσεων, είχε βρεθεί η Εθνική στο διάστημα 1999-2005. Και μάλιστα, μέχρι και το πρώτο ημίχρονο του προημιτελικού αγώνα με την Ρωσία στο Eurobasket 2005, στο Βελιγράδι, η ελληνική ομάδα ήταν με το…ενάμισυ πόδι, εκτός αγώνα και νίκης. Στο δεύτερο με τον Παπαλουκά να «στήνει» το «pick n roll», οι διεθνείς αποτίναξαν την «χλωμάδα» που είχαν στα πρόσωπα τους και η κατάληξη εκείνης της πορείας, στις 25 Σεπτεμβρίου, είναι γνωστή. Από εκείνο το δεύτερο ημίχρονο, εκείνη η Εθνική επανέκτησε την αρχή του «δεν τα παρατάμε ποτέ», όπως έκανε και η Εθνική του ΄87.
Το απώτερο ή πρόσφατο παρελθόν μπορεί να λειτουργεί μόνο ως «πυξίδα» νέων επιτυχιών και αποφυγής επανάληψης ίδιων λαθών από τις ήττες. Τι έδειξε η Εθνική ομάδα, στην Λιλ; Ότι στα δυο πρώτα παιχνίδια που μπήκε…τρακαρισμένη στο πρώτο ημίχρονο, ηττήθηκε, παρά την προσπάθεια που έκανε στο δεύτερο. Στο τρίτο παιχνίδι με την Αυστραλία που έκανε το ιδανικό πρώτο ημίχρονο, νίκησε και άντεξε την αντεπίθεση των «καγκουρό». Σε αυτό το υψηλότατο επίπεδο του Ολυμπιακού τουρνουά, κανένας αντίπαλος δεν αφήνει καμία αντίπαλη χαλαρότητα, ανεκμετάλλευτη. Η διαφορά γίνεται διψήφια «εν ριπή οφθαλμού» με την ταχύτητα που παίζεται πλέον το μπάσκετ και η ανατροπή του σκορ, μένει στα όρια της μερικής και δύσκολα στην ολική. Εκτός των Aμερικάνων, φυσικά…
Η καλύτερη Γερμανία όλων των εποχών πρέπει να το αποδείξει στο παρκέ
Οι Γερμανοί θεωρούνται μαζί με τον Καναδά, ως οι μεγαλύτερες…αμφισβητήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών για το χρυσό μετάλλιο. Σύμφωνοι. Συνεπώς, το δικό τους «πρέπει» είναι τεράστιο στον προημιτελικό με την Ελλάδα. Και θα… πρέπει να το αποδείξουν στο παρκέ. Η ελληνική ομάδα δεν πρέπει να τους επιτρέψει να νιώσουν άνετα σε κανένα σημείο του αγώνα. Στο μπάσκετ, ο καλύτερος, ο ποιοτικότερος έχει την δυνατότητα να επιβάλλει τον «νόμο» του. Όχι πάντα, όμως, αν ο αντίπαλος του, μπάλα-μπάλα, αποδείξει ότι μπορεί να «κλείσει» την όποια «ψαλίδα» υπάρχει. Ο προημιτελικός Ελλάδας-Γερμανίας, δεν είναι η «μάχη» του «Γολιάθ» με τον «Δαυίδ». Αλίμονο…
Αυτή η Εθνική Γερμανίας είναι η καλύτερη όλων των εποχών. Καλύτερη της πρωταθλήτριας του ’93, της ομάδας του Ντέτλεφ Σρέμπφ, καθώς εκείνης του σπουδαίου Ντίρκ Νοβίτσκι. Το «γιατί» έχει εύκολη απάντηση. Ο Νοβίτσκι και ο Σρέμπφ είχαν συμπαίκτες εμφανούς χαμηλότερης ποιότητας. Ο Ντένις Σρέντερ έχει συμπαίκτες τους αδελφούς Βάγκνερ, ειδικά τον Φράντς και τον Τάις. Στον προημιτελικό του Εurobasket 2022, μας «λύγισαν» τα τρίποντα του Σρέντερ, του Βάγκνερ και του Όμπστ που είχαν 13 εύστοχα και συνολικά 17.
«Πόλεμος» από το τζάμπολ και με το «μαχαίρι στο στόμα»
Για να «παγώσουν» τα… χαμόγελα του Σρέντερ, χρειάζεται δουλειά πολλή στην άμυνα. Και φυσικά σωματικές δυνάμεις για το ανηλεές «κυνηγητό» του σταρ των Ράπτορς. «Πόλεμος» από το τζάμπολ, λοιπόν. Με το «μαχαίρι στο στόμα» και ας ακούγεται τετριμμένο, πατριωτικό μότο.
Με τα «αν» δεν γράφεται η ιστορία, αλλά αυτή η Εθνική ομάδα, τα τρία τελευταία χρόνια, δεν την είδαμε ποτέ να είναι πλήρης. Αυτό το «όλοι μαζί» για το οποίο μιλά ο Σπανούλης, δεν έχει γίνει πράξη. Δεν είναι της παρούσης για μεγαλύτερη ανάλυση στις 3 σημαντικές απουσίες που έχει η ελληνική ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά είναι δεδομένο ότι το «βάθος» της σε ποιότητα και εμπειρία, θα ήταν πιο εγγυημένο. Λέμε το «ας είναι», γιατί οι 12 «κομάντο» του Σπανούλη, γράφουν ιστορία σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Άλλο οι πράξεις και άλλο οι ευχές στήριξης στην «επίσημη αγαπημένη». Και αυτός ο χαρακτηρισμός ξεθωριάζει από πράξεις…
Το «τρυπάκι» της «ζούγκλας» των social media
Αλλά και οι διεθνείς, μέσω του αρχηγού Κώστα Παπανικολάου και ο Βασίλης Σπανούλης, δεν έπρεπε να μπουν στο «τρυπάκι» των social media και στην «ζούκλα» της «ανθρωποφαγίας» που προσφέρει ο κόσμος της κοινωνικής δικτύωσης. Όταν έχουν την μπάλα στα χέρια τους, έχουν την δυνατότητα να δώσουν αποστομωτικές απαντήσεις. Χωρίς να έχουν να αποδείξουν κάτι. Η χρυσή Εθνική του ’87, εκτός από ευλογημένη, ήταν και τυχερή, γιατί τότε δεν υπήρχαν τα social και το «πολυβόλο» του πληκτρολόγιο σε χέρια ψεύτικων προφίλ, προπονητών με εκμάθηση… linguaphone, των ερωτήσεων συλλογικού ενδιαφέροντος σε διεθνή παίκτης φορά την φανέλα με το εθνόσημο και άλλες «ομορφιές» των πρώην καφενειακών συζητήσεων που έχουν εξελιχθεί σε διάλογο στον ρυθμό του καθείς έχει και μια γνώμη. Έστω και αν είναι ατεκμηρίωτη, αφελής, μακριά από την πραγματικότητα έχει το δημοκρατικό δικαίωμα να την εκφράσει, γιατί το ελληνικό μπάσκετ στην άνθιση του και ειδικά η Εθνική που είναι όλων, μετατρέπονται σε πεδίο βολής…
Με απόλυτα ήσυχη εθνική συνείδηση, δεν χρειαζόταν καμία απάντηση.
Επάνω τους! (στους Γερμανούς)