Αρχικά για το Βραζιλιάνικο πρωτάθλημα και τη Φλαμένγκο ο Ροντινέι ανέφερε:
«Στη Φλαμένγκο είχα να αντιμετωπίσω την εξής παράδοξη κατάσταση. Μπορεί την Πέμπτη να έκανα ένα καλό ματς σε συνδυασμό με γκολ και όλοι έλεγαν ότι ο Ροντινέι είναι παικταράς. Στο επόμενο ματς της Κυριακής, μπορεί να έκανα κάποιο λάθος ή να είχα ευθύνη για κάποιο γκολ κι αμέσως όλοι ήταν έτοιμοι να με κρεμάσουν. Εγώ τόσο στη Φλαμένγκο όσο και στον Ολυμπιακό συμπεριφέρομαι το ίδιο. Χαίρομαι και δίνω τα πάντα για την ομάδα μου και κάνω τους πάντες να περνάνε καλά και να γελάνε. Είμαι τρελός, όπως λένε και στην Ελλάδα. Είμαι ένας τρελός, που σέβομαι και δίνω τα πάντα για τη φανέλα που φοράω κάθε φορά που βρίσκομαι στο γήπεδο».
Κάνοντας σύγκριση σε σχέση με το ποδόσφαιρο της Ευρώπης και με αυτό της Βραζιλίας, είπε: «Το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είναι πιο οργανωμένο από όλες τις απόψεις σε σχέση με τη Βραζιλία. Εδώ πέρα υπάρχει μεγαλύτερη αίσθηση ευθύνης και επαγγελματισμού. Πάντα ήθελα να παίξω στην Ευρώπη, όμως αυτή η ευκαιρία ήρθε στα 30 μου χρόνια.
Μέχρι τότε είχα απογοητευτεί και πίστευα ότι δε θα παίξω ποτέ, όμως τελικά τα κατάφερα. Σημαντικό ρόλο στην πνευματική μου προετοιμασία για την προσαρμογή μου στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έπαιξε ο Νταβίντ Λουιζ, ο οποίος όταν ήρθε στην Φλαμένγκο ήταν απόλυτος επαγγελματίας. Ερχόταν νωρίτερα στην προπόνηση κι έφευγε τελευταίος».
Για την απόφαση του να βρεθεί στον Ολυμπιακό είπε: «Είχα προτάσεις από ομάδες της Βραζιλίας, μεταξύ των οποίων ήταν και η Φλαμένγκο, για να παραμείνω στο Πρωτάθλημα Βραζιλίας. Όμως, στα 30 μου χρόνια ο Ολυμπιακός μου προσέφερε ένα συμβόλαιο 2,5 χρόνων.
Ήταν μια πρόταση, που δεν μπορούσα να αρνηθώ γιατί είναι δύσκολο μια ομάδα να πληρώσει για έναν παίκτη σε αυτήν την ηλικία. Επίσης, ήταν και ένα είδος προσωπικής δικαίωσης. Χαρακτηριστικά, έλεγα στους φίλους ότι η πόρτα της Ευρώπης είναι ανοιχτή για όλους, εκτός από εμένα. Τελικά, άνοιξε και για μένα».