To 11ο Euro ήταν ούτως ή άλλως ιστορικό. Το πρώτο που συνδιοργανώθηκε από δύο χώρες, Ολλανδία και Βέλγιο. Με 2,74 γκολ ανά παιχνίδι (μετά τη δεκαετία του 70’ το δεύτερο πιο παραγωγικό, μόνο του 2021 είχε καλύτερο μέσο όρο) επιβεβαιώθηκε η τάση για πιο επιθετικό ποδόσφαιρο, το οποίο βεβαίως υποστήριξαν οι περισσότερες εθνικές ομάδες αφού διέθεταν πλούσιο ταλέντο. Για να πάρουμε μια γεύση, ιδού η καλύτερη 11άδα της διοργάνωσης, με ποδοσφαιριστές από την τελική τετράδα. Όλοι τους κατέκτησαν είτε Παγκόσμιο Κύπελλο είτε Champions League στη σταδιοδρομία τους: Τόλντο, Τουράμ, Καναβάρο, Μπλον, Μαλντίνι, Φίγκο, Βιεϊρά, Ζιντάν, Ντάβιντς, Τότι, Κλάιφερτ.
Στα χαρτιά καλύτερη από το 1998
Η Γαλλία πήγε στο τουρνουά έχοντας πατήσει την κορυφή του κόσμου και με περισσότερες λύσεις συγκριτικά με το Παγκόσμιο Κύπελλο του ’98. Τότε δεν είχε τον Ζιντάν σε δύο παιχνίδια, στηρίχθηκε περισσότερο στη μεσοαμυντική ικανότητά της και τής έλειπε αφόρητα ένας φορ κλάσης. Στην Ολλανδία και το Βέλγιο είχε τον Ζιντάν σε πολύ καλή φόρμα, τον Ανρί ως αξιόπιστη επιθετική λύση και τους Πιρές, Βιλτόρ, Τρεζεγκέ, Ντουγκαρί (όλοι τους αγωνίζονταν ακόμη στο γαλλικό πρωτάθλημα) να δίνουν ποιοτικές λύσεις.
Ίσως να μην θυμάστε ότι…
Η Γαλλία δυσκολεύτηκε πολύ να πάρει απευθείας πρόκριση για την τελική φάση εκείνου του Euro. Στον προκριματικό όμιλο είχε νικήσει στη Μόσχα την Ρωσία με γκολ προς το τέλος από τον Μπογκοσιάν, ηττήθηκε με 3-2 από τους Ρώσους στο Παρίσι, έφερε δύο «λευκές» ισοπαλίες με την Ουκρανία. Την τελευταία αγωνιστική η Ρωσία φιλοξένησε την Ουκρανία κι όποιος νικούσε θα έπαιρνε το εισιτήριο για το Euro ως πρώτος του ομίλου με τους πρωταθλητές κόσμου να μπλέκουν στη διαδικασία των playoff. Το τελικό 1-1 (με τυχερό γκολ του Σεφτσένκο από λάθος του Φιλιμόνοφ στο 88’) έφερε τους «Τρικολόρ» στην τελική φάση.
Η συνταγή που έφερε την επιτυχία
Με προπονητή τον άλλοτε βοηθό του Εμέ Ζακέ, Ροζέρ Λεμέρ ο οποίος δεν άφησε τους δημοσιογράφους να μιλούν με τους παίκτες κατά τη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας του τουρνουά (εξ ου και θα βρείτε ελάχιστα αφιερώματα για εκείνον, παρότι κατέκτησε το Euro) εμπιστεύτηκε το 4-2-3-1 με τον Ζιντάν πίσω από τον Ανρί και τους Τζορκαέφ/Ντουγκαρί να παίζουν περισσότερο ως 10αρια παρά ως ακραίοι. Κόντρα στην Τσεχία (φάση των ομίλων) και την Πορτογαλία (ημιτελικός) ο Λεμέρ προτίμησε το 4-3-1-2 με τον Ζιντάν πίσω από Ανρί/Ανελκά και ως θεμέλιο στήριξης μια σπουδαία τριάδα με Ντεσάν/Βιεϊρά/Πετί. Η τετράδα στην άμυνα με τερματοφύλακα τον Μπαρτέζ, δεν άλλαζε: Τουράμ, Μπλον, Ντεσαγί, Λιζαραζού.
Το καλύτερο τουρνουά του Ζιντάν
Σε μια διοργάνωση 10αριών ή τύπου 10αριών (Τότι, Μπέρχκαμπ, Ρουί Κόστα) ο Ζιντάν θριάμβευσε. Σίγουρα οι τελικοί του το 1998 και το 2006 ήταν πολύ ανώτεροι του 2000, όμως συνολικά το τουρνουά του ήταν εξαιρετικό. Κι όλα αυτά παρά το γεγονός πως η σεζόν του με τη Γιουβέντους το 1999/00 ήταν μετριώς μέτρια με 4 γκολ και 1 ασίστ στη Serie A, επιβεβαιώνοντας το μοτίβο της καριέρας του: όταν περνούσε δύσκολες σεζόν συλλογικά, η εθνική αποτελούσε το αραξοβόλι του. Στον προημιτελικό με την Ισπανία σκόραρε με σπουδαίο φάουλ. Όπως κι ο Πλατινί το 1984. Στον ημιτελικό με την Πορτογαλία πέτυχε το «χρυσό γκολ» με πέναλτι, δηλαδή το νικητήριο. Όπως κι ο Πλατινί το 1984. Η εμφάνισή του κόντρα στην παρέα του Φίγκο, μπαίνει στο ανθολόγιό του.
Zidane vs Portugal at Euro 2000
— Classic Football Shirts (@classicshirts) May 31, 2024
Unstoppable.pic.twitter.com/T1C5WeVrK5
Ο τελικός
Η Ιταλία έφτασε στο μεγάλο ραντεβού με τυπικά «ιταλικό» τρόπο, έχοντας ως MVP τον τερματοφύλακά της Φραντσέσκο Τόλντο (αντικατέστησε τον τραυματία Μπουφόν) και τους κεντρικούς αμυντικούς της Νέστα/Καναβάρο. Παρά την παρουσία του Τότι, οι Ιταλοί προσπαθούσαν με μεγάλες μπαλιές να βρουν τον μοναχικό επιθετικό Μάρκο Ντελβέκιο. Στον ημιτελικό με την κλασάτη Ολλανδία (Όφερμαρς, Κοκού, Ντάβιντς, Ζέντεν, Μπέρχκαμπ, Κλάιφερτ μεταξύ άλλων) οι «Ατζούρι» έπαιξαν με 10 παίκτες από το 34’ (αποβολή Τζαμπρότα), με 5 αμυντικούς, 2 αμυντικά χαφ, οι Οράνιε έχασαν 5 πέναλτι (2 στην κανονική διάρκεια, 3 στη διαδικασία) και να σου ο τελικός του Ρότερνταμ στις 2 Ιουλίου.
Η ομάδα του Ντίνο Τζοφ προηγήθηκε με τον Ντελβέκιο στο 55’ ύστερα από σέντρα του Πεσότο, αλλά ο Ντελ Πιέρο δεν έστειλε τον τελικό στο αρχείο, χάνοντας δύο σημαντικές ευκαιρίες. Ο Λεμέρ έριξε μέσα τους Βιλτόρ, Τρεζεγκέ, Πιρές και πήρε την μέγιστη ανταμοιβή. Από εκτέλεση του Μπαρτέζ, ο Τρεζεγκέ με κεφαλιά βρίσκει τον Βιλτόρ, ο οποίος από δύσκολη γωνία νικάει τον Τόλντο (ο κορυφαίος του τουρνουά φέρει ευθύνη) και στέλνει τον αγώνα στην παράταση στο 90+4’. Λίγο πριν φύγει το πρώτο ημίχρονο της παράτασης ο Πιρές που κατ’ουσίαν έπαιζε αριστερό μπακ αντι του Λιζαραζού χόρεψε την ιταλική άμυνα με τον Τρεζεγκέ να πετυχαίνει το «χρυσό γκολ» (κανονισμός που ίσχυσε για δύο Euros) και να κρίνει τον τροπαιούχο.
Όπως και το 1996, έτσι και το 2000 ο σκόρερ είχε έρθει από τον πάγκο και φορούσε το νούμερο 20 (Μπίερχοφ/Τρεζεγκέ). Έξι χρόνια αργότερα ο Γάλλος επιθετικός σε έναν άλλον τελικό, εκείνο του Παγκοσμίου Κυπέλλου μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας, ήταν ο μοναδικός που είχε αστοχήσει στην διαδικασία των πέναλτι. Τότε ήταν η σειρά των Ιταλών να πανηγυρίσουν. Το 2000 όμως οι «Πετεινοί» ήταν κυρίαρχοι της Ευρώπης αλλά και του κόσμου!