Έχουμε περάσει σχεδόν 28 μήνες από την τελευταία φορά που ο Τσάβι Πασκουάλ κάθισε στην άκρη του πάγκου για αγώνα Ευρωλίγκας: ήταν στο Βερολίνο, στην ήττα της Ζενίτ με 76-67 από την Άλμπα. Ύστερα ήρθε ο πόλεμος, η απομόνωση των ρωσικών ομάδων από κάθε αθλητική δραστηριότητα, το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της Ζενίτ σε βάρος της ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη. Οι πιο πολλοί περίμεναν πως ο Καταλανός θα πηδούσε όπως-όπως από το καράβι, παρόλα αυτά διαψεύστηκαν όχι μόνο εκείνο το καλοκαίρι, αλλά και το επόμενο. Έχοντας ήδη ανεβασμένες τις μετοχές του από τη δουλειά του στην Αγία Πετρούπολη, ο τακτικιστής Πασκουάλ περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία έχοντας την ασφάλεια ενός πλουσιοπάροχου συμβολαίου 2 εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο – χρήματα που δεν θα έβρισκε πουθενά αλλού στην Ευρώπη. Το όνομα του γυρόφερε σε περισσότερες από μία περιπτώσεις γύρω από την Εφές, όμως ο γάμος δεν έγινε ούτε το περσινό καλοκαίρι, ούτε και φέτος, μετά την απομάκρυνση του Ερντέμ Τσαν. Οι δεδομένα καλές σχέσεις του με τον Μάικ Τζέιμς έφεραν φήμες περί Μόντε Κάρλο, αλλά η επιτυχημένη περσινή σεζόν του Σάσα Ομπράντοβιτς κράτησαν την πόρτα κλειστή.
Την σεζόν που (για την Ζενίτ) ολοκληρώθηκε η Ζενίτ κατέκτησε το Κύπελλο Ρωσίας για πρώτη φορά, ενώ στο πρωτάθλημα κατετάγη 3η, χάνοντας την πρόκριση στον τελικό από την ΤΣΣΚΑ του Ανδρέα Πιστιόλη. Οι Ρώσοι θα προσπαθήσουν να τον κρατήσουν στο Πίτσερ (όπως λένε την Αγία Πετρούπολη οι ντόπιοι), όμως ξέρουν πως έχουν ελάχιστες ελπίδες να το καταφέρουν, ειδικά από τη στιγμή που δεν πρόκειται να του προσφέρουν τα ίδια χρήματα. Ούτως ή άλλως είναι καιρός για τον 51χρονο Ισπανό να επιστρέψει εκεί που ανήκει: στην Ευρωλίγκα.
Το σίγουρο είναι πως ο Πασκουάλ είναι ένας πολύ διαφορετικός άνθρωπος σε σχέση με οκτώ χρόνια πριν, όταν έφευγε για πρώτη φορά από την Καταλούνια και το θερμοκήπιο της Μπάρσα για να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στην Αθήνα και τον Παναθηναϊκό. Έχτισε καλές ομάδες, απέτυχε να προκριθεί στο φάιναλ φορ δύο φορές με πλεονέκτημα έδρας, κράτησε όρθια την ομάδα που γύρισε από την Κωνσταντινούπολη με πούλμαν και με αυτή κέρδισε το πρωτάθλημα μέσα στο Ειρήνης και Φιλίας, πήγε σε μια ομάδα με σχεδόν μηδενική μπασκετική παράδοση και έφτασε μία νίκη μακριά από το φάιναλ φορ (2-3 κόντρα στην Μπαρτσελόνα), έσπασε για πρώτη φορά την πρωτοκαθεδρία της ΤΣΣΚΑ (έστω με τον αστερίσκο του πολέμου). Έφτιαξε το επιτελείο του προσθέτοντας ελληνικό στοιχείο δίπλα στον πανταχού παρόντα Ίνιγο Θορθάνο: τους Μάνο Παπαδόπουλο, Διαμαντή Παναγιωτόπουλο, Γιάννη Ζυγούρη.
Η ιστορία του έχει κάμποσες ομοιότητες με αυτή του Γιώργου Μπαρτζώκα, ο οποίος επίσης θήτευσε σε ρωσική ομάδα πριν επιστρέψει στον τρικυμιώδη και εκτός πλέι-οφ Ολυμπιακό. Από τα πρώτα του χρόνια στον Παναθηναϊκό ο Τσάβι Πασκουάλ δεν έκρυβε την πίκρα του για την αποχώρηση του από την Μπαρσελόνα, κρατώντας για τα πιο μικρά πηγαδάκια τις πιο σιβυλλικές, φαρμακερές ατάκες του. Χωρίς αυτόν η Μπάρσα προσπάθησε τέσσερις φορές σε φάιναλ φορ, δίχως αποτέλεσμα, σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα με πολύ μεγάλους προϋπολογισμούς. Φέτος στη Βαρκελώνη έμειναν με άδεια χέρια, για τρίτη μόλις φορά τα τελευταία 16 χρόνια. Ο Χουάνκι Ναβάρο έχει ζυγιστεί, έχει μετρηθεί και ως τώρα έχει βρεθεί ελλιπής στο πόστο του τιμ μάνατζερ.
Στα χαρτιά, η Μπαρσελόνα χρειάζεται τον Τσάβι περισσότερο από ότι ο Τσάβι την Μπαρσελόνα. Τα συμβόλαια που λήγουν είναι λίγα, αλλά τα ερωτηματικά περισσότερα για μια ομάδα που βυθίστηκε αύτανδρη όταν μπήκε η άνοιξη και από την οποία έλειψε φανερά η προσωπικότητα και η προπονητική σφραγίδα. Από την άλλη, 2.5 χρόνια μακριά από την Ευρωλίγκα είναι πολλά, ακόμη και για τον Πασκουάλ. Με δεδομένο ότι οι περισσότεροι από τους πάγκους των ομάδων προβλέπεται να μην ανοίξουν (Ρεάλ, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, Φενέρμπαχτσε, Αρμάνι, Μακάμπι, Παρτίζαν, Εφές, Μπάγερν), μια πιθανή άρνηση στην παλιά του αγάπη θα σημαίνει πως ο μοναδικός διαθέσιμος πάγκος θα είναι αυτός της Μονακό, στην οποία η κατάσταση δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει. Ρίσκο.