Γίνεται να έχεις hangover, χωρίς να έχεις καταναλώσει σταγόνα αλκοόλ; Αν έχεις περάσει, συνολικά 24 ώρες μέσα σε ένα διήμερο, στις παρυφές ενός ευρωπαϊκού ποδοσφαιρικού τελικού, που γίνεται στην Ελλάδα, με συμμετοχή ελληνικής ομάδας, γίνεται και παραγίνεται. Το σώμα και το μυαλό, χρειάστηκαν πάνω από 48 ώρες για να συνέλθουν. Το πρώτο από το …ατελείωτο τρέξιμο, ως ένας από τους εκπροσώπους του Τύπου που καλείσαι να καλύψεις ένα τέτοιο γεγονός .
Το δεύτερο, από την αλληλουχία πρωτόγνωρων παραστάστεων, ήχων και εικόνων, με τα οποία κατακλύστηκε το μυαλό το διήμερο 28-29 Μαΐου, στη Νέα Φιλαδέλφεια και τον Πειραιά. Ένα διήμερο, στο οποίο όλα εξελίσσονταν ταυτόχρονα με ταχύτητα φωτός, αλλά και σε αργή κίνηση. Ίσως έτσι γίνεται πάντα, όταν βλέπεις την Ιστορία να γράφεται κοντά σου. Και χρειάζεται λίγος χρόνος για να βάλεις τα πράγματα στη σειρά.
Ο θρίαμβος του Ολυμπιακού στο UEFA Europa Conference League, θα περάσει σύντομα στους μύθους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όλοι όσοι τον έζησαν, από το γήπεδο, από την τηλεόραση, ή μπροστά σε κάποια γιγαντοοθόνη, θα έχουν τη δική τους απάντηση στο ερώτημα: «Που ήσουν όταν ο Ολυμπιακός κατέκτησε ευρωπαϊκό τρόπαιο στο ποδόσφαιρο;». Η δική μας είναι η παρακάτω. Προειδοποίηση: ακολουθεί μακροσκελέστατο «σεντόνι»:
28η ΜΑΪΟΥ – ΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ
Οι Ιταλοί ξανάρχονται… στον τελικό
Ο τελικός, για όσους αναλαμβάνουν την κάλυψή του από οποιασδήποτε μορφής ΜΜΕ, ξεκινά ουσιαστικά μία μέρα πριν. Ή αλλιώς, ΜD-1, όπως χαρακτηρίζουν κωδικοποιημένα την παραμονή του ματς στην UEFA. Εν προκειμένω, ο τελικός…άρχισε το πρωί της Τρίτης, λίγο μετά τις 10, με επίσκεψη στο Παγκόσμιο Πολιτιστικό Ίδρυμα Ελληνισμού Διασποράς, όπου είχε εγκατασταθεί το accreditation center, για την παραλαβή της διαπίστευσης.
Oι δρόμοι δεν έχουν κλείσει ακόμα, η παρουσία της Αστυνομίας διακριτική. Αλλά οι πινακίδες που είχε τοποθετήσει η UEFA περιμετρικά του γηπέδου, με οδηγίες για το που θα πρέπει να κατευθυνθούν εκπρόσωποι των media και οπαδοί, υποδήλωναν ότι κάτι ξεχωριστό θα γινόταν εκεί, μέσα στις επόμενες ώρες. Η διαπίστευση εκδόθηκε ταχύτατα. Δεν υπήρχε πλέον περίπτωση διαφυγής. Το διήμερο θα το περνούσαμε στη Νέα Φιλαδέλφεια!
Είσοδος στο γήπεδο, με ελέγχους τύπου αεροδρομίου, λίγο πριν τις 11.00, όταν ξεκινούσε η προπόνηση των «βιόλα». Ο Αετός, σιδηρόφρακτος περιμετρικά για λόγους ασφαλείας, παρακολουθούσε αγέρωχος, την ώρα που το κίτρινο της ΑΕΚ, είχε σκεπαστεί προσωρινά από το μαύρο και το πράσινο, τα χρώματα της διοργάνωσης, με τα οποία έντυσε το γήπεδο η ευρωπαϊκή συνομοσπονδία. Εκατοντάδες εθελοντές ή εργαζόμενοι για τον τελικό, με πράσινα μπλουζάκια, τακτοποιούν τις τελευταίες λεπτομέρειες.
Oι ιταλικές εντυπώσεις για την ΑΕΚ Arena
Επιτέλους, ευκαιρία να βρεθείς από κοντά με Ιταλούς συναδέλφους, ανθρώπους που συναντούσες συνήθως μόνο…ηλεκτρονικά. Οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ που ταξίδεψαν στην Τοσκάνη, εμφανίστηκαν μάλλον ανακουφισμένοι από το γεγονός ότι, παρά το κλίμα φόβου που είχε καλλιεργηθεί, δεν είχαν αντιμετωπίσει κάποια κατάσταση με…χούλιγκαν κάθε χρώματος, να παραμονεύουν σε κάθε γωνία της Αττικής. Κάποιοι μάλιστα, δεν έχασαν την ευκαιρία το βράδυ της παραμονής του τελικού για να φάνε ψαράκι, αρκετά κοντά στα «ερυθρόλευκα» λημέρια. Την επομένη το πρωί, άλλοι επισκέφτηκαν το Fan Festival της Πλατείας Κοτζιά, ξανά χωρίς προβλήματα.
Οι περισσότεροι, έχοντας και την περσινή εμπειρία του τελικού με τη Γουέστ Χαμ, έκαναν λόγο για πολύ καλύτερη φετινή οργάνωση, σε ένα σύγχρονο, μεγαλύτερο γήπεδο και απαλλαγμένοι από τον βραχνά των 25.000 Άγγλων που είχαν κατακλύσει την Πράγα, χωρίς να έχουν εξασφαλίσει εισιτήριο και …στεγνώνοντάς την από μπύρα.
Οι εκτιμήσεις των Ιταλών; Συγκρατημένη αισιοδοξία. Θεωρούν πώς είναι καλύτεροι και έχει έρθει η ώρα τους. Όμως έχουν δει πολλά τα μάτια τους, ακολουθώντας τη Φιορεντίνα. Κυρίως, πολλούς χαμένους τελικούς. Παρακολουθούμε την προπόνηση, που κρατά μία ώρα και στη συνέχεια, έχουμε λίγες ώρες ανάπαυλας, πριν από την απογευματινή συνέντευξη Τύπου των δύο φιναλίστ. Τις «σκοτώνουμε» μαζί με κάποιους από τους Ιταλούς, προσπαθώντας να τους εξηγήσουμε μεταξύ άλλων, γιατί οι Έλληνες βάζουν…παγάκια και αφρόγαλο στον espresso και τον πίνουν με καλαμάκι!
Φτάνει η συνέντευξη Τύπου της Φιορεντίνα, στις 16:15. Ιταλιάνο, Μποναβεντούρα και Μπιράγκι στο πάνελ. Η γλώσσα του σώματος, φανερώνει το άγχος τους για το τι θα αντιμετώπιζαν την επομένη. Βομβαρδισμός ερωτήσεων, κυρίως από τους Ιταλούς, για αυτό που αναμένεται να είναι το τέλος εποχής, για τον κόουτς, αλλά και πολλούς παίκτες της συγκεκριμένης ομάδας. Για το πώς μπορεί να ξεπεραστεί το περσινό «τραύμα» της Πράγας. Βαρύ το ψυχολογικό φορτίο. «Φέραμε λουκέτα και αλυσίδες για να δέσουμε τον Ελ Καααμπί», προσπαθεί να αστειευτεί ο τεχνικός των «βιόλα». Που να ήξερε…
Χαμογελαστοί «ερυθρόλευκοι»
Ακολουθεί η συνέντευξη Τύπου του Ολυμπιακού. Ο Μεντιλίμπαρ αποπνέει ηρεμία και σιγουριά, ο Τσικίνιο χαρά και ενθουσιασμό, ο Τζολάκης αποφασιστικότητα. Ή μήπως έτσι μας φαίνεται τώρα, γνωρίζοντας πια το αποτέλεσμα του τελικού; Μπορεί.
Ανεβαίνουμε για πολλοστή φορά τα σκαλιά για τα δημοσιογραφικά, ώστε να παρακολουθήσουμε την «ερυθρόλευκη» προπόνηση. Ο ήλιος, χτυπά κατά πρόσωπο, ανώφελο να ανοίξεις το λάπτοπ για σημειώσεις, δεν βλέπεις τίποτα. Μία ομάδα μαθητών, μπαίνει στο γήπεδο και κάθεται χαμηλά στις εξέδρες. Τα πιτσιρίκια, φωνάζουν ένα – ένα τα ονόματα των παικτών του Ολυμπιακού και του Μεντιλίμπαρ. Ευχάριστη νότα.
Συναντούμε αυτή τη φορά τους Έλληνες συναδέλφους, παλιούς φίλους, κάποιους είχαμε να τους δούμε καιρό. Αναρωτιόμαστε, πώς θα αντιδρούσαν στις καταστάσεις που ζούμε, άνθρωποι που μας σημάδεψαν, επαγγελματικά και προσωπικά, αλλά δε βρίσκονται πια ανάμεσά μας.
Ανταλλάσσουμε πληροφορίες με τους Ιταλούς για τις δύο ενδεκάδες και αποχωρούμε στις 21.00, ώρα που κλείνει το media hub της UEFA. Μετά από εννέα ώρες παραμονής στο γήπεδο, η ώρα του ορεκτικού είχε πλέον τελειώσει. Την επομένη, το κυρίως πιάτο…
29η ΜΑΪΟΥ – ΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ
Σκηνικό lockdown στη Δεκελείας
Ξημερώνει Τετάρτη και παρ’ όλο που ξέρεις ότι η μέρα μπορεί να αποδειχτεί πολύ μακριά και θα χρειαστείς όλη τη δυνατή ενέργεια, το μάτι ανοίγει από πολύ νωρίς.
Δεν καλύπτεις κάθε μέρα σε έναν ευρωπαϊκό τελικό. Πόσο μάλλον μερικά χιλιόμετρα από το σπίτι σου, με συμμετοχή ομάδας από τη χώρα σου, στην έδρα μίας από τις μεγαλύτερες αντιπάλους της. Αχαρτογράφητα νερά. Σκέφτεσαι όλα τα πιθανά σενάρια, από το χειρότερο έως το καλύτερο. Άντε να κοιμηθείς…
Η οδηγία της UEFA για τους εκπροσώπους των ΜΜΕ, είναι να προσέλθουν στην OPAP Arena, από τις 17:00 μέχρι τις 18:00 και πάντως όχι μετά τις 19:00. Έτσι, γύρω στις 16:30 έρχεται η ώρα της αναχώρησης, με δίτροχο (ΑΕΚτζήδικο, παρά το κόκκινο χρώμα του!), άκρως χρήσιμο για τέτοιες περιπτώσεις.
Φτάνεις στο ξεκίνημα της Δεκελείας, δείχνεις διαπίστευση στο πρώτο αστυνομικό μπλόκο, περνάς. Στο δεύτερο, επίσης. Ο δρόμος είναι έρημος, τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά, κάγκελα δεξιά και αριστερά. Όλη η Δεκελείας είναι …δική μας, σε ένα σκηνικό που θυμίζει την εποχή του lockdown. Και κάπως έτσι είναι. Φαίνεται, ότι στην Ελλάδα δεν μπορούμε να διοργανώσουμε μία μεγάλη ποδοσφαιρική βραδιά, χωρίς να κλειδώσουμε κόσμο στο σπίτι, ή χωρίς να ταλαιπωρηθεί μία ολόκληρη πόλη…
Παρκάρισμα, σε στρατηγικό σημείο, κάθετα της Δεκελείας, καμιά 200αριά μέτρα από το γήπεδο, για εύκολη…διαφυγή αν χρειαστεί. Το σκηνικό, σουρεαλιστικό, ένα από τα πολλά της ημέρας. Στις ελάχιστες καφετέριες που έχουν απομείνει ανοικτές, βλέπεις δύο είδη ανθρώπων. Πρώτον, ηλικιωμένους κατοίκους της περιοχής, που έχουν κατέβει για τον καφέ τους και συζητούν για συνηθισμένα πράγματα, σε μια άκρως ασυνήθιστη μέρα. Δεύτερον, τους πρώτους, μεμονωμένους «ερυθρόλευκους» φιλάθλους, που περίμεναν τον κύριο όγκο των υπόλοιπων για να μπουν στο γήπεδο μαζί. Σουρεαλιστικό να τους βλέπεις, αραχτούς και άνετους, με φανέλες του Ολυμπιακού, σε μία περιοχή όπου κυριαρχεί το κιτρινόμαυρο. Όλα πάντως, είναι ήρεμα μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Με την αύρα του Γιαννάκη
Στήσιμο στην ουρά για την είσοδο των ΜΜΕ, ακόμα πιο εξονυχιστικός έλεγχος από χθες. Μετά από περίπου μισή ώρα αναμονής, μπαίνουμε μέσα, λίγο πριν από τις έξι.
Μία από τις πρώτες εικόνες που αντικρίζουμε είναι, ο μικρός Γιαννάκης με τον πατέρα του, φορώντας το μπλουζάκι με το έμβλημα του ΠΑΟΚ. Δημοφιλέστατοι και ευγενέστατοι. Όλοι, δημοσιογράφοι, security, οι πάντες, σταματούν και ζητούν μία φωτογραφία μαζί του, ρωτούν την πρόβλεψή του για τον τελικό, θέλουν να πάρουν λίγη από τη θετική ενέργεια που αποπνέει. Ποιος μικρός; Αυτός είναι πιο μεγάλος, πιο ώριμος απ’ όλους μας…
Πλέον, έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την είσοδο στο γήπεδο. Ο συνάδελφος Ορέστης Συντελής, τηλεφωνεί από το κανάλι, για να ρωτήσει αν ισχύει η πληροφορία ότι ένας οπαδός είχε συλληφθεί με μαχαίρι κοντά στο γήπεδο. Ρωτάμε. Ισχύει. Άρχισαν τα όργανα; Ας είναι απλά ένα μεμονωμένο περιστατικό…
Φωτογραφίες με τον Αετό
Ο Αετός, περικυκλωμένος πλέον από άνδρες σεκιούριτι, με τα χαρακτηριστικά φωσφοριζέ γιλεκάκια, παρατηρεί στο βάθος το πρώτο γκρουπ «ερυθρόλευκων» οπαδών, που περιμένουν το ΟΚ για να μπουν στο γήπεδο. Κατά τις 19.00, οι οπαδοί πλησιάζουν. Οι πρώτοι, μπαίνουν ορμητικά και σπάνε τον κλοιό. Οι αστυνομικοί κλείνουν γρήγορα τις γραμμές τους και οι υπόλοιποι εισέρχονται σε πιο ήρεμους ρυθμούς. Μυρωδιά ιδρώτα, μπύρας, ανυπομονησίας. Η πρώτη κίνηση κάθε «ερυθρόλευκου» οπαδού που μπήκε εκείνο το απόγευμα στο γήπεδο, ήταν να πάρει μία φωτογραφία με τον Αετό, ως «αποδεικτικό» της παρουσίας του εκεί, για την απαραίτητη καζούρα στους ΑΕΚτζήδες φίλους. Μέχρι εκεί όμως. Το πολύτιμο για τους Ενωσίτες οπαδούς γλυπτό, δεν απειλείται.
Η περίμετρος του γηπέδου, αρχίζει και γεμίζει με «ερυθρόλευκο» χρώμα. Οι περισσότεροι, κατευθύνονται αμέσως προς τις θύρες τους. Δεν μπορούν να περιμένουν, παίρνουν θέση στην κερκίδα χωρίς καθυστέρηση. Κάποιοι άλλοι βρίσκουν την ευκαιρία για ένα τελευταίο σνακ, άλλοι κατευθύνονται προς το κιόσκι με τα -πανάκριβα- επίσημα αναμνηστικά της UEFA. Κασκόλ, μπλουζάκια, καπελάκια, λαβαράκια, με κόκκινο και μοβ χρώμα, σουβενίρ μίας ιστορικής ημέρας, εξαφανίζονται με γοργούς ρυθμούς.
Ο ρεπόρτερ μας του Ολυμπιακού στα κανάλια Novasports, Βασίλης Κωνσταντόπουλος, έχει αρχίσει ήδη τη δουλειά, παίρνοντας συνεντεύξεις από φίλους της ομάδας, που έχουν ταξιδέψει από κάθε μέρος του πλανήτη για να είναι εκεί, με πίστη για τη νίκη και επίκληση των δικών τους ανθρώπων, γονέων, φίλων, που δεν βρίσκονται πια δίπλα τους για να ζήσουν την εμπειρία.
Έξω από την κερκίδα των VIP, στήνουμε κινητό και μικρόφωνο για συνεντεύξεις. Αθλητές, celebrities, πολιτικοί, αρχηγοί κρατών, περνούν από μπροστά μας. Κάποιοι, στέκονται και λένε δύο κουβέντες. Οι περισσότεροι όμως, μας παρακάμπτουν ευγενικά. Το μόνο που βλέπουν μπροστά τους, είναι το σκάνερ των εισιτηρίων έξω από τις θύρες. Τους τραβάει σαν μαγνήτης, δεν σκέφτονται τίποτε άλλο από το να μπουν μέσα. Μακράν τη μεγαλύτερη αποθέωση, γνωρίζει ο Γιώργος Μπαρτζώκας, που με κόπο καταφέρνει να φτάσει στη θύρα του, εν μέσω εκατοντάδων αιτημάτων για φωτογραφίες.
Ο Δέλλας το σήκωσε κι αυτό
Μία ώρα πριν τη σέντρα, εγκαταλείπουμε το πόστο και ανεβαίνουμε στα δημοσιογραφικά. Ώρα για το κύριο μέρος της δουλειάς, την ενημέρωση του match center του τελικού. Οι κερκίδες έχουν ήδη γεμίσει και τα χρώματα προδίδουν την…ανθρωπογεωγραφία της εξέδρας: δύο τρίτα ερυθρόλευκο, ένα τρίτο μωβ.
Οι ενδεκάδες ανακοινώνονται, οι φιναλίστ ξεκινούν την προθέρμανση, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται, τα λεπτά περνούν βασανιστικά αργά. Οι οπαδοί, έχουν την ευκαιρία να τραγουδήσουν τους ύμνους των αντίστοιχων ομάδων τους. «Ολυμπιακέ, ομάδα ομαδάρα μου», στις εξέδρες της Αγια-Σοφιάς; Άλλη μία σουρεαλιστική εικόνα της βραδιάς!
Ένα δεκάλεπτο πριν τη σέντρα, το τελετουργικό του τελικού αρχίζει. Τα φώτα σβήνουν, τα κινητά ανάβουν, μαζί με τα πυροτεχνήματα, ο DJ δίνει τον ρυθμό. Τρία «σεντόνια» απλώνονται στο γρασίδι. Ένα στο κέντρο με το έμβλημα της διοργάνωσης και από ένα εκατέρωθεν, με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο και τον κόκκινο κρίνο σε λευκό φόντο, τα εμβλήματα των δύο φιναλίστ. Επιτέλους, θα το ζήσουμε!
Ο πρεσβευτής του τελικού, Τραϊανός Δέλλας, κουβαλά στο γρασίδι το τρόπαιο, με την ίδια άνεση που πριν 20 χρόνια τέτοιες μέρες, σήκωνε αυτό του Euro 2004. Σημαδιακό;
Πρώτο ημίχρονο
Επιτέλους, έρχεται η ώρα της σέντρας. Ο Ολυμπιακός ξεκινά δυνατά και χάνει ευκαιρία με τον Ποντένσε. Όμως οι «βιόλα», έχουν διαβάσει καλά τον Πορτογάλο, τον Φορτούνη, τον Τσικίνιο (για τον Ελ Κααμπί, θα τα πούμε παρακάτω). Η ομάδα του Ιταλιάνο παίρνει τα ηνία του ματς, σκοράρει με τον Μιλένκοβιτς, αλλά το γκολ ακυρώνεται προς μεγάλη ανακούφιση της ελληνικής εξέδρας. Η Φιορεντίνα φαίνεται καλύτερη, ο Ολυμπιακός «τρακαρισμένος». Όμως οι Έσε και Ιμπόρα είναι εκεί, καθαρίζουν τα πάντα στον χώρο του κέντρου και όχι μόνο. Ο Ροντινέι και ειδικά ο Ορτέγκα, έχουν προβλήματα. Αλλά ο Ρέτσος, ο Κάρμο και ο Τζολάκης, σβήνουν τις περισσότερες φωτιές, πριν καν δημιουργηθούν.
Η «μοβ» κερκίδα, δίνει τον καλύτερο εαυτό της, το «ερυθρόλευκο» πέταλο απαντά, αλλά οι υπόλοιποι Έλληνες στην πλειοψηφία τους δεν μπαίνουν στο κόλπο. Τα στόματα, είναι απασχολημένα με το…μάσημα των νυχιών. Το άγχος της πρώτης φοράς σε μία τέτοια περίσταση, είναι φανερό και εκεί.
Οι «βιόλα», είναι καλά οργανωμένοι, αλλά τους λείπει ο killer, όπως και στους δύο περσινούς χαμένους τελικούς, σε Ιταλία και Ευρώπη. Ο Γκονζάλες, το μεγάλο ατού, έχει περιοριστεί, ο Μπελότι δεν απειλεί, ο Μποναβεντούρα πέφτει πάνω σε έναν αποφασισμένο Τζολάκη. Το πρώτο μέρος λήγει χωρίς τέρματα, σχεδόν σε απόλυτη ισορροπία. Η ανάπαυλα έρχεται σαν λύτρωση, μετά από ένα ξέφρενο 45λεπτο.
Δεύτερο ημίχρονο
Ο Ολυμπιακός, αφού πέρασε στεγνός την όποια μπόρα του α’ μέρους, εμφανίζεται πολύ πιο σίγουρος στο β’. Ο Ιταλιάνο κάνει αλλαγές, οι παίκτες του φτάνουν κοντά στην περιοχή, αλλά δεν μπορούν να τελειώσουν τις φάσεις.
Ο Μεντιλίμπαρ απαντά. O Φορτούνης, αποχωρεί στο 73′ για τον πρώην παίκτη της Φιορεντίνα, Γιόβετιτς, ο Τσικίνιο λίγο αργότερα για τον Όρτα. Ο Ισπανός, παίρνει πολλά από τις αλλαγές του. Από τον δεύτερο, παραλίγο να πάρει και μία ασίστ, λίγο πριν από το τέλος, αλλά η κεφαλιά του Ιμπόρα μετά το φάουλ του Πορτογάλου, περνά ελάχιστα άουτ.
Τα επτά λεπτά των καθυστερήσεων, μοιάζουν σαν να κρατούν μία ώρα, πριν έρθει η λύτρωση για το τελευταίο σφύριγμα. Παράταση αγωνίας, για άλλο ένα μισάωρο. Τουλάχιστον!
Παράταση
Έξτρα ημίωρο. Εδώ πλέον οι ρόλοι ψυχολογικά έχουν αντιστραφεί. Η Φιορεντίνα, που πέρσι έχασε τον τελικό στο 90′, είχε καταλάβει πλέον ότι δύσκολα θα μπορούσε να ξεμπλέξει με αυτό τον ενοχλητικό αντίπαλο. Οι τραυματικές αναμνήσεις της Πράγας, βαραίνουν τα πόδια των Ιταλών. Ο καλός αρχηγός Μπιράγκι, αποσύρεται για να μπει άλλος ένα στόπερ, ο Ρανιέρι.
Αντίθετα, ο Ολυμπιακός ανεβαίνει. Οι «ερυθρόλευκοι», έχουν μυρίσει αίμα, έχουν αντιληφθεί ότι έχουν απέναντί τους μία ομάδα, που είναι πλέον έτοιμη, ώριμη να χάσει ξανά. Ο Γιόβετιτς, δοκιμάζει τον πολύ καλό Τερατσάνο. Ο Ποντένσε βγαίνει, αλλά ο Μασούρας είναι έτοιμος για να βγάλει τη γλώσσα των αντιπάλων του. Ο αποκαμωμένος Ορτέγκα, αφήνει τη θέση του στον Κίνι, που παίζει σαν έτοιμος από καιρό!
Στο ημίχρονο της παράτασης, κάποιοι …θεριακλήδες των δημοσιογραφικών, δεν άντεξαν και …παρέκαμψαν την αντικαπνιστική πολιτική της UEFA, ανάβοντας το τσιγάρο τους στον εσωτερικό χώρο, όσο πιο διακριτικά γινόταν. Όχι, δεν ήρθε ο Τσέφεριν να τους πει να το σβήσουν. Ούτε και κανένας άλλος…
Κρυμμένος ανάμεσα στις φυλλωσιές
Τελευταίο πεντάλεπτο στην παράταση και πλέον άπαντες, έχουν αρχίσει να προετοιμάζονται για τα πέναλτι. Όλοι, εκτός από έναν. Τον μόνο που είχε σημασία εκείνη τη στιγμή.
Τον Αγιούμπ Ελ Καμπί,τον killer, τον sniper, τον κυνηγό, αυτόν που οι Ιταλοί τρέμουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Πέρασε τα πρώτα 115′ του τελικού… κρυμμένος ανάμεσα στις φυλλωσιές, στο παρακείμενο Άλσος Νέας Φιλαδέλφειας. Καμουφλαρισμένος, με το μάτι στο σκόπευτρο και το δάχτυλο στη σκανδάλη. Για 115′, ο επιβλητικός Νίκολα Μιλένκοβιτς, είχε καταφέρει να τον αντιμετωπίσει. Τα λουκέτα και οι αλυσίδες του Ιταλιάνο, λειτουργούσαν καλά.
Τέσσερα λεπτά πριν τη λήξη της παράτασης όμως, ο Σέρβος δεν ήταν εκεί. Ο Έσε, έβγαλε την μπαλιά στην περιοχή, από αριστερά. Ο Ελ Κααμπί, έβαλε πλάτη στην εστία, σχημάτισε με το σώμα του ορθή γωνία και γύρισε το κεφάλι προς τα πίσω, σαν να πάρκαρε το αυτοκίνητό του με την όπισθεν!
Ο Ρανιέρι, που βρέθηκε προσωπικός φρουρός, έχασε κατά κράτος τη μονομαχία. Ο Ελ Κααμπί, βρήκε την μπάλα με το κεφάλι. Μπουμ!
Πρώτη κίνηση, ενημέρωση match center, με μπόλικα «ο» στη λέξη «γκολ» και πιο πολλά «ί», για το όνομα του Ελ Κααμπί. Αμέσως μετά, ματιά αριστερά στην εξέδρα. The limbs, που λένε και οι Άγγλοι. Τα άκρα! Χιλιάδων ανθρώπων, που συμπλέκονται, υψώνονται στον αέρα. Τα στόματα, που ουρλιάζουν την ουρανομήκη κραυγή, την πιο δυνατή των 99 χρόνων, 2η μηνών και 20 ημερών ζωής του Ολυμπιακού: «Γκοοοοοολ»!
Δίπλα μας, δημοσιογράφοι και απλοί φίλαθλοι, δεν μπορούν να συγκρατήσουν τη χαρά τους. Ενήλικοι άνδρες, κλαίνε σα μικρά παιδιά.
Χιλιάδες τρίχες στο κορμί, στα κορμιά, στέκονται προσοχή, σαν Βορειοκορεάτες στρατιώτες, σε επιθεώρηση από τον ηγέτη Κιμ! Πριν όμως καν συνειδητοποιήσεις τι έχει γίνει, κοιτώντας τις οθόνες του γηπέδου, αντικρίζει τα οκτώ γράμματα που κανείς δεν ήθελε να δει εκείνη τη στιγμή: V-A-R και C-H-E-C-K.
Από το μόνιτορ μπροστά μας, δεν μπορείς να βγάλεις άκρη χωρίς τις γραμμές, η φάση είναι εντελώς οριακή. Αντίθετα με το 2-0 κόντρα στην Άστον Βίλα, στον β’ ημιτελικό, η αναμονή από την «ερυθρόλευκη» κερκίδα, από τη σημείωση του γκολ μέχρι την τελική ετυμηγορία του VAR, δεν ήταν θριαμβευτική, αλλά αγωνιώδης. Για περίπου τρία λεπτά, ο Πορτογάλος διαιτητής, Αρτούρ Σοάρες Ντίας, ήταν το επίκεντρο του κόσμου. Όσοι άντεχαν ακόμα να βλέπουν, κάρφωσαν το βλέμμα τους πάνω του, περιμένοντας την κίνησή του. Τελικά, έκανε τη σωστή, δείχνοντας τη σέντρα. Στιγμές παράνοιας, δεύτερη φορά. Πλέον όλοι το ξέρουν, όλοι το καταλαβαίνουν, ακόμη και οι Ιταλοί. Αυτό το ματς, δεν πρόκειται να το χάσει ο Ολυμπιακός.
Και στην κούπα να γράφει…Olympiacos!
Τα λεπτά που απέμεναν, πέρασαν ίσως πιο γρήγορα απ’ όλα. Οι «βιόλα», είχαν μία τελευταία ευκαιρία, αλλά ο Κάρμο ήταν εκεί, για να βάλει το έσχατο μπλοκ.
Τελευταίο σφύριγμα. Έκσταση, παράνοια, άνθρωποι με ερυθρόλευκα στον αγωνιστικό χώρο, να τρέχουν προς πάσα κατεύθυνση, πανηγυρίζοντας. Άνθρωποι με μοβ και λευκά, ξαπλωμένοι στο έδαφος, ή ακίνητοι στις κερκίδες. Βιντεοκλήσεις σε αγαπημένα πρόσωπα, για να πάρουν γεύση απ’ όσα ανεπανάληπτα, αδιανόητα, ιστορικά συμβαίνουν. Μάτια βουρκωμένα, από την άλλη πλευρά του κινητού…
Η εξέδρα για την απονομή αρχίζει να στήνεται. H ματιά στο μόνιτορ, πέφτει σε κάτι που βλέπαμε χρόνια στους ευρωπαϊκούς τελικούς και ζηλεύαμε αυτούς που είχαν τη χαρά για να το ζήσουν: το «ερυθρόλευκο» όνομα, να χαράσσεται με το ειδικό εργαλείο, πάνω στο ασήμι της κούπας. Γράψ’ το σωστά, αδελφέ, μην κάνεις κανένα λάθος, γιατί θα μείνει για πάντα εκεί: Olympiacos F.C., είναι το σωστό!
Ο Δέλλας, φέρνει ξανά το αντικείμενο του πόθου στο προσκήνιο. Τελικά, ήταν σημαδιακό. Οι παίκτες του Ολυμπιακού, κάνουν «πασίγιο» για να περάσουν οι δεύτερη σερί χρονιά ηττημένοι, την ώρα που το πέταλό τους, αρχίζει να αδειάζει, αποκαλύπτοντας τα κίτρινα καθίσματα.
We Are the Champions!
Oι επίσημοι, Τσέφεριν, Θεοδωρίδης και Μαρινάκης, παίρνουν θέση για την απονομή στους νικητές. «Δεν μπορώ να περιμένω», από την εξέδρα. Τελευταίος, αλλά όχι έσχατος, φορά στο λαιμό του το μετάλλιο, ο Κώστας Φορτούνης. Δεν περπατάει, δεν τρέχει, μοιάζει σαν να αιωρείται μερικά εκατοστά πάνω από το έδαφος. Δεν είναι πια, ένας κοινός θνητός, σαν κι εσένα κι εμένα. Είναι ένας μύθος του Ολυμπιακού, ένας θρύλος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ένας «αθάνατος».
Ο άνθρωπος που φόρεσε για πρώτη φορά την «ερυθρόλευκη» φανέλα όταν ήταν αμούστακο παιδάκι, σηκώνει ψηλά το τρόπαιο στον αττικό ουρανό, στα 31 του. Πανζουρλισμός, αποθέωση, έκσταση. Ούτε ένα ελληνικό μάτι δε μένει στεγνό στις κερκίδες!
Ο μικρός Γιαννάκης, μπαίνει στο χορτάρι, ο Φορτούνης του δίνει το τρόπαιο, ο Τζολάκης τα γάντια του. We Are the Champions. Η Θάλασσα του Πειραιά. Beautiful Day, το soundtrack της πειραιώτικης ευτυχίας. Όλοι μαζί, πάνε με το κύπελλο μπροστά στην κερκίδα. Κανείς δεν έχει όρεξη να φύγει ακόμα.
Εμείς, όμως πρέπει, Έχουμε άλλη αποστολή, να κατέβουμε στον Πειραιά με κάποιον τρόπο, για το ρεπορτάζ των πανηγυρισμών, ενώ ο Βασίλης αναλαμβάνει το θριαμβευτικό, των αποδυτηρίων. Κάνουμε μία τελευταία βόλτα στην αίθουσα Τύπου, στα έγκατα της Αγια-Σοφιάς, για ένα τελευταίο «αριβεντέρτσι», στους Ιταλούς φίλους. Απογοητευμένα, κουρασμένα πρόσωπα, μόλις είχαν δει για δεύτερη σερί χρονιά το ίδιο έργο. «Αυτή είναι η Φιορεντίνα, είμαστε λούζερς, με έναν λούζερ προπονητή», μας λένε. Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα σε αυτό το θέμα. Αποχαιρετούμε με ανοικτή πρόκληση για την Τοσκάνη…
Η μητέρα όλων των πανηγυρισμών!
Κατευθυνόμαστε προς την έξοδο, μαζί με μεγάλη μερίδα φίλων του Ολυμπιακού. Η ατμόσφαιρα, ήσυχη. Χαμογελαστά πρόσωπα, κόκκινα, πρησμένα μάτια, αλλά λίγες κουβέντες. Οι περισσότεροι, δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι υποστηρίζουν μια ελληνική ομάδα που έχει πλέον στην κατοχή της ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ο Αετός, ατάραχος, αν και περικυκλωμένος από άνδρες των ΜΑΤ αυτή τη φορά. Σύντομα θα επέστρεφε στη ρουτίνα του…
Το δίτροχο, καταπίνει τα χιλιόμετρα με αξιοπιστία Έσε – Ιμπόρα! Οι δρόμοι είναι άδειοι, μέχρι τις παρυφές της Ομόνοιας, όπου ακούγονται τα πρώτα κορναρίσματα και διακρίνεται η πρώτη λάμψη από τα καπνογόνα. Κάποιοι έχουν σταματήσει, για να πανηγυρίσουν εκεί, στην καρδιά της πόλης – έδρας του «αιώνιου αντιπάλου». Ο τελικός προορισμός, το κέντρο του κόσμου, η μητέρα όλων των πανηγυρισμών, είναι όμως μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα.
Κατέβασμα στην Πειραιώς και μέχρι τον Κηφισό, οι δρόμοι άδειοι. Από το ποτάμι και μετά, «ερυθρόλευκη» λαοθάλασσα. Χιλιάδες αυτοκίνητα, μηχανάκια και πεζοί, έχουν πάρει τον δρόμο για τον Πειραιά. Στη διασταύρωση του «Γ. Καραϊσκάκης», βλέπουμε ότι το γήπεδο έχει φωταγωγηθεί και αρκετοί κατευθύνονται προς τα εκεί. Το δίχως άλλο, για μία επίσκεψη στο μνημείο των θυμάτων της Θύρας 7. Ώστε να μεταφέρουν το χαρμόσυνο μαντάτο, στις 21 αδικοχαμένες ψυχές…
Γρηγορίου Λαμπράκη, φίσκα. Μια αδιόρατη βοή και μία κόκκινη λάμψη στον ορίζοντα, μυρωδιά καπνογόνου. Διανύοντας περίπου 100 μέτρα σε …20 λεπτά, συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φτάσεις στην Πλατεία Κοραή (όπου περιμένει το συνεργείο των καναλιών Novasports, μαζί με τον συνάδελφο Θάνο Σολούκο), εκτός από τα…πόδια σου.
Στην πλατεία, αμέτρητος κόσμος, ενθουσιασμός, καπνογόνα, φωτιές. Μπουκαλάκι νερό ούτε για δείγμα, ίντερνετ με ταχύτητα χελώνας. Ακόμα και τα POS , στα λίγα μαγαζιά που έχουν μείνει ανοικτά, έχουν μπλοκάρει και δεν μπορείς να αγοράσεις ούτε πορτοκαλάδα για να ξεδιψάσεις. Με τα πολλά, βρίσκουμε τον Θάνο και ανεβαίνουμε μαζί στην ταράτσα του Δημαρχείου, όπου έχει στηθεί η κάμερα για το πανοραμικό πλάνο της υποδοχής των τροπαιούχων, γύρω στις 3.00. Κοιτώντας κάτω, δεν μπορείς να μη μείνεις με το στόμα ανοικτό, με τον όγκο του κόσμου.
Αναμονή. Η αποστολή του Ολυμπιακού αναχωρεί από τον τόπο του θριάμβου λίγο αργότερα και μέσω Συγγρού, πλησιάζει την πλατεία με το ανοικτό λεωφορείο. Δεκάδες χιλιάδες, περιμένουν υπομονετικά, σιγά μην έφευγαν! Η άφιξη του Γιάννη Μώραλη και του Βαγγέλη Μαρινάκη λίγο αργότερα, σηματοδοτούν την αντίστροφη μέτρηση για την υποδοχή. Στις έξι παρά είκοσι, το λεωφορείο μπαίνει στην πλατεία, χωρίζοντας στα δύο την «ερυθρόλευκη» λαοθάλασσα. Νέες εικόνες…αποκάλυψης! Βγαίνουμε ζωντανά στο YouTube του Novasports.gr για να περιγράψουμε με τον Θάνο όσα μπορούμε να διακρίνουμε, μέσα στους καπνούς. Οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία, έπειτα από 12 σερί ώρες στον δρόμο, έπειτα από τον καταιγισμό εικόνων, ήχων και συναισθημάτων ενός ανεπανάληπτου διημέρου. Disk space full.
Λίγο μετά τις 5.30, ενώ έχει ήδη αρχίζει να χαράζει, έρχεται η ώρα της επιστροφής. Άφιξη στο σπίτι στις 6.00. Πρώτη κίνηση, το κρέμασμα της διαπίστευσης σε στρατηγικό σημείο. Έυκαιρη, για να την κοιτάς στις δύσκολες στιγμές. Δεύτερη κίνηση, η τοποθέτηση του μισού-μισού κόκκινου και μοβ κασκόλ του τελικού, στο κρεβάτι του μικρού. Να το δει σε λίγη ώρα, όταν ξυπνήσει για το σχολείο.
Ο ύπνος έρχεται πριν καν γείρεις το κεφάλι στο μαξιλάρι. Όνειρο; Ήταν λέει μία ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα, που έπαιξε ευρωπαϊκό τελικό, τον κέρδισε και ήμουν εκεί για να το δω!
Έλα τώρα, αυτά δε γίνονται.
Ή μήπως…