Ο Ολυμπιακός εκστράτευσε στο μακρινό Κάουνας με την αύρα της καλύτερης ομάδας της Ευρωλίγκας. Αυτής που είχε παίξει το πιο εντυπωσιακό, ομαδικό, αλλά και χορταστικό μπάσκετ της χρονιάς, αυτής που είχε… βαρεθεί να δέχεται επαίνους από ουδέτερους και αντιπάλους για τον αλτρουιστικό τρόπο παιχνιδιού της και τον κινηματογραφικό τρόπο που κυκλοφορούσε τη μπάλα. Την ίδια στιγμή, οι ερυθρόλευκοι είχαν σκληραγωγηθεί για τα καλά από την κοπιαστική, γεμάτη συναίσθημα σειρά με τη Φενέρμπαχτσε, στην οποία χρειάστηκε ένα μνημειώδες buzzer beater του Σλούκα και πέντε συνολικά παιχνίδια για να έρθει η πρόκριση στο φάιναλ φορ.
Είκοσι αγωνιστικά λεπτά μετά την έναρξη του ημιτελικού με τη Μονακό, ο ουρανός του Ολυμπιακού είχε γεμίσει σύννεφα. Η Μονακό είχε ξεχαρβαλώσει την επιθετική λειτουργία των Πειραιωτών και ήταν μπροστά με 41-29, δώδεκα ολόκληρους πόντους. Ό,τι ακολούθησε στην τρίτη περίοδο ήταν ισοδύναμο με μπασκετική καταιγίδα. Σκορ 27-2 στο πιο ισοπεδωτικό δεκάλεπτο στην ιστορία των φάιναλ φορ με το οποίο ο Ολυμπιακός εν τέλει προκρίθηκε στον τελικό. Εκεί βρήκε απέναντι του τη Ρεάλ, η οποία είχε επιφυλάξει νέο χουνέρι στην Μπαρτσελόνα.
Ο τελικός ήταν μια σκληρή μάχη στην οποία οι ερυθρόλευκοι διατηρούσαν μικρό, αλλά υπολογίσιμο προβάδισμα σχεδόν σε όλη τη διάρκειά του. Όταν ο Κάναν σκόραρε για το 78-72 στα 2:13 για το τέλος, το κύπελλο ήρθε πιο κοντά. Αλλά όχι. Ο Ολυμπιακός δεν σκόραρε ξανά ως το φινάλε, ο Τσάτσο Ροντρίγκεθ έβαλε πέντε προσωπικούς πόντους για το 78-77 και στο φινάλε είχε έρθει η ώρα του Γιουλ, άποντου (!) ως τότε. Με το πιο… θανατηφόρο «μανταρίνι» στην καριέρα του ο Ισπανός έριξε την ελληνική ομάδα στο καναβάτσο, σκοράροντας ένα απίστευτης δυσκολίας σουτ μπροστά στα απλωμένα χέρια του Μουστάφα Φαλ. Ο Σλούκας δεν τα κατάφερε στο τελευταίο δύσκολο σουτ και ο τίτλος ντύθηκε στα λευκά, αφήνοντας τον Ολυμπιακό με την πίκρα μιας τεράστιας χαμένης ευκαιρίας.