Θεωρητικά, ο Βασίλης Σπανούλης δεν είχε καμία δουλειά να βρίσκεται στο «Σινάν Ερντέμ» τον Μάιο του 2012, μαζί με διάφορους νεαρούς που ακόμη δεν ήταν σίγουροι αν όντως είχαν θέση στο πιο ψηλό ράφι του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Και σίγουρα δεν είχε καμία δουλειά να σηκώνει στον ουρανό της Κωνσταντινούπολης το δεύτερο τρόπαιο κυπέλλου Πρωταθλητριών/Ευρωλίγκας στην ιστορία του Ολυμπιακού απέναντι σε μια ναυαρχίδα που έμοιαζε άτρωτη από όπου και να την κοίταζες.
Γρήγορη περίληψη προηγουμένων: το καλοκαίρι μετά τον αποκλεισμό από τη Σιένα στα πλέι-οφ του 2011 οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, αφού είχαν εξετάσει το ενδεχόμενο αποχώρησης από την προεδρία, πρόκριναν ένα τελείως διαφορετικό μοντέλο για την επόμενη ημέρα που περιελάμβανε δραστική μείωση του προϋπολογισμού και επένδυση στην αφρόκρεμα των νεαρών του ελληνικού μπάσκετ γύρω από τον Βασίλη Σπανούλη. Ο Παπαλουκάς, ο Τεόντοσιτς, ο Μπουρούσης και ο Νεστέροβιτς αποτελούσαν παρελθόν. Η χρονιά είχε αναμενόμενους κραδασμούς στο ξεκίνημα, όταν όμως στην μείγμα προστέθηκαν οι Έισι Λο και Τζόι Ντόρσι, η συνταγή έδεσε και οι ερυθρόλευκοι έφταναν στο φάιναλ φορ ως το μαύρο άλογο που δεν είχε τίποτα να χάσει και δεν έδινε δεκάρα για τι πίστευαν οι άλλοι.
Η αυλαία του φάιναλ φορ είχε ανοίξει με τον Παναθηναϊκό να τα βάζει με το θωρηκτό της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, μιας ομάδας που είχε στο ρόστερ τον Κιριλένκο και τον Τεόντοσιτς, τον Χριάπα και τον Κρίστιτς, τον Σισκάουσκας και τον Σβεντ και για εφεδρικούς τους Γκόρντον, Βοροντσέβιτς και Λαβρινόβιτς – μια ομάδα που έμοιαζε με δάσος από χέρια. Οι πράσινοι κάνουν το τέλειο δεκάλεπτο βασανίζοντας την βαριά ΤΣΣΚΑ με το pick n roll, όμως οι Ρώσοι επιστρέφουν. Όταν ο Σάρας γράφει το 64-60, 2:13 για το τέλος ο Παναθηναϊκός αγγίζει τη νίκη, όμως μια σειρά από αμφιλεγόμενες διαιτητικές αποφάσεις και ένα σουτ που δεν έγινε ποτέ γράφει το τελικό 66-64.
Στον άλλο ημιτελικό ο αυθάδης Ολυμπιακός λυγίζει την Μπαρτσελόνα με βαριά χαρτιά την άμυνα, τον Γιώργο Πρίντεζη και… αυτόν που φαντάζεστε: τον Βασίλη Σπανούλη.
Ο τελικός έχει περάσει ήδη στη μπασκετική μυθολογία ως μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Με τη διαφορά στους 19 πόντους, 2:04 για τη λήξη, χωρίς να έχει τίποτα να χάσει, η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς έφτασε τον τελικό στο ένα σουτ. Τότε ήταν που ο Βασίλης Σπανούλης εκπλήρωσε το μπασκετικό του απωθημένο, να οδηγήσει ο ίδιος μια ομάδα στον Όλυμπο. Μια διείσδυση, μια πάσα. Ο Πρίντεζης, το πεταχτάρι, η αιωνιότητα.