Μπαρσελόνα, ΤΣΣΚΑ, Εφές και Αρμάνι είδαν την κυριαρχία τους στην κανονική διάρκεια της Ευρωλίγκας να επιβεβαιώνεται, έστω και δύσκολα για τις περισσότερες, στα πλέι-οφ. Αυτές οι σειρές κατέδειξαν όμως και μια σειρά από τρωτά σημεία: καμία δεν είναι ανίκητη, καμία δεν θα παραταχθεί στο παρκέ της Lanxess Arena με αίσθηση υπεροχής έναντι των υπόλοιπων. Είναι μεν αρκετά πλήρεις έτσι ώστε να είναι εκπαιδευμένες να βρίσκουν εναλλακτικούς τρόπους να επικρατούν, δεν παύουν δε να έχουν αυτές τις σταθερές γύρω από τις οποίες χτίζεται το οικοδόμημα. Παρακάτω, θα υποθέσουμε ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι φόβοι του Σάρας, του Αταμάν, του Ιτούδη και του Μεσίνα.
Μπαρσελόνα: Να παραμείνει εξαφανισμένος ο Μίροτιτς
Ο Νίκο Μίροτιτς επελέγη πρόσφατα στην καλύτερη 5άδα της φετινής Ευρωλίγκας. Απολύτως δίκαια, αν μετρήσει κανείς τις 26 εμφανίσεις του στη regular season. Χρειαζόταν λιγότερα από 26 λεπτά για να σκοράρει 17 πόντους με αποθεωτικά ποσοστά (65% δίποντο, 42% τρίποντο), ήταν παρών σε ριμπάουντ (6.3), ασίστ (1.1), κλεψίματα (1.2). Και μετά… ήρθε η Ζενίτ. Ο Μαυροβούνιος… εξαφανίστηκε, έπεσε στους 8.6 πόντους με 13/39 σουτ (33%), έχασε πεντακάθαρα την μονομαχία από τον Γουίλ Τόμας και γέμισε την Μπάρσα ανασφάλεια, αφού ο αρχηγός και ηγέτης ήταν περισσότερο πρόβλημα παρά λύση στο παρκέ. Ο Σάρας βρήκε τον τρόπο απέναντι στην ελλιπή Ζενίτ σε βάθος πέντε παιχνιδιών, αλλά ξέρει καλά πως στη διοργάνωση των δύο αγώνων δεν έχει ανάλογη πολυτέλεια. Ο Καλάθης θα έχει πολλή δουλειά με Ντιλέινι-Τσάτσο, ο Χάινς πιθανόν να βρει τρόπο να επιβραδύνει τον Ντέιβις και στα «φτερά» η Αρμάνι έχει κορμιά και ταλέντο να αντισταθεί σε Χίγκινς, Αμπρίνες, Χάνγκα, Κούριτς. Ο Μίροτιτς καλείται να ανοίξει ρήγμα με το μέσα-έξω παιχνίδι του σε μια σετ επίθεση που έχει αρκετά θέματα χωρίς αυτόν.
ΤΣΣΚΑ: Να είναι υγιής
Σε μια σεζόν που έμοιαζε με τρενάκι του τρόμου, ο Δημήτρης Ιτούδης κατάφερε να φτιάξει στα μέσα της σεζόν μια νέα ομάδα και αφού πρώτα έχασε τον Μιλουτίνοφ και εν συνεχεία έδειξε στον Τζέιμς την πόρτα της εξόδου. Enter Λούντμπεργκ, παίκτης – κλειδί ο Κλάιμπερν, σκληράδα και κυριαρχία στη ρακέτα, 30+ λεπτά για τον κομβικό Χάκετ. Το πράγμα λειτουργεί ακόμα και αν δεν δοκιμάστηκε όσο θα μπορούσε κόντρα στην χτυπημένη από κορωνοϊό Φενέρ, όμως η ισορροπία είναι εύθραυστη. Η ΤΣΣΚΑ δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να χάσει κανέναν από τον κορμό της και τα τελευταία νέα δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά. Ο Ίφε Λούντμπεργκ αισθάνθηκε ζαλάδες κόντρα στην Νίζνι, πήρε εξιτήριο αλλά δεν έπαιξε με την Ζενίτ, κόντρα στην οποία συνέχισε να λείπει και ο Τζοέλ Μπολομπόι. Θεωρητικά ο Δανός θα είναι εντάξει στο F4 και ο αθλητικός PF/C έχει καλές πιθανότητες: με αυτούς η αρκούδα έχει ένα αξιόμαχο rotation 10 παικτών. Αν όχι, το πράγμα σκουραίνει.
Εφές: Να μην εξαφανιστεί ένας εκ των Μίτσιτς – Λάρκιν
Η Εφές μπήκε στη σειρά των πλέι-οφ με την Ρεάλ με την αυτοπεποίθηση στα ύψη, όμως πιθανότατα βγήκε από αυτήν προσγειωμένη, αν όχι ανασφαλής. Λογικό: ο Λάσο επιστράτευσε μια ομάδα γεμάτη με βετεράνους και νεούδια, είχε τους Ταβάρες και Τόμπκινς χτυπημένους ή νοκ άουτ κι όμως πήγε την σειρά στο σουτ. Η ομάδα του Αταμάν είναι η πιο προβλέψιμη από τις τέσσερις της Κολωνίας – ξέρεις ακριβώς τι να περιμένεις από ένα γκρουπ που είναι πρακτικά το ίδιο μια τριετία τώρα. Το πρόβλημα που εμφανίστηκε στα πλέι-οφ ήταν πως μόνο σε ένα από τα πέντε παιχνίδια, στο Game 2, ήταν το ίδιο αποτελεσματικοί οι Μίτσιτς και Λάρκιν. Στο πρώτο είχαν 21 πόντους (7+14)με 6/23 σουτ, αλλά καθάρισαν Μπομπουά, Σανλί και Σίμον. Στο δεύτερο πήραν μπρος, 21 ο Αμερικανός, 23 ο Σέρβος (5/5 τρίποντα), 8 ασίστ μαζί, ο σώζον εαυτόν σωθήτω. Game 3, Λάρκιν 6 (2/9), Μίτσιτς 29 (10/16). Game 4, Λάρκιν 22+8, Μίτσιτς 9π, 6 λάθη. Στο καθοριστικό Game 5 ο Μίτσιτς είχε 18 και ο Λάρκιν έβαλε 10, όλους στην τελευταία περίοδο. Αν οι δυο τους βρεθούν ταυτόχρονα σε καλή ημέρα, δεν υπάρχει τρόπος να τους σταματήσει κανείς. Όμως αν ένας από τους δύο εξαφανιστεί τότε η διαστημική Εφές γίνεται γήινη και οι αντίπαλοι μυρίζονται αίμα.
Αρμάνι: Να μην ξοδέψει ένα ημίχρονο προσαρμογής
Η ιστορία είναι γνωστή, είτε για τις σταχτοπούτες, είτε για τις ομάδες που έχουν πολύ καιρό να εμφανιστούν στο τελευταίο ραντεβού της χρονιάς. Η Εφές του 2019 ήταν η εξαίρεση – Ζάλγκιρις το 2018, 13 πόντους στο δεκάλεπτο. Λαμποράλ στο Βερολίνο, 13-0 στο 3΄ μέχρι να μπει άρον – άρον ο Μπουρούσης. Λοκομοτίβ Κουμπάν την ίδια χρονιά, 23-12 δεκάλεπτο και άντε τώρα να κυνηγάς. Το F4 είναι δύσκολο περιβάλλον να το συνηθίσει κανείς, την ανυπομονησία, την προσμονή, τις προσδοκίες. Το καλό για την Αρμάνι είναι πως έχει ανθρώπους που έχουν περάσει – και κερδίσει – αυτή την δοκιμασία: Μεσίνα, Σταυρόπουλος, Χάινς, Τσάτσο, Ντατόμε. Επιπλέον, η αντίπαλος στα ημιτελικά είναι 7 χρόνια μακριά από την τελική τετράδα: δεν είναι και λίγα.