Παρακάτω κάποια από τα αποσπάσματα της ωριαίας κουβέντας:
“Το θέμα δεν είναι να σκέφτεται κανείς το τελευταίο παιχνίδι, αλλά όλη αυτή την διαδρομή στην Ευρωλίγκα, από την πρώτη της ημέρα. Μετά τον αποκλεισμό νιώθω λίγο μετέωρος και πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου να είναι ρεαλιστής, να καταλάβω ότι πετύχαμε περισσότερα από κάθε άλλο βάσει προσδοκιών, να διώξω την απογοήτευση της αίσθησης του αποκλεισμού από το Φάιναλ Φορ στο ένα σουτ. Είναι δύσκολο, αλλά η δουλειά του προπονητή είναι δύσκολη. Έτσι αντί να σκεφτόμαστε το τέλος, θέλω να σκεφτόμαστε τι πετύχαμε. Όπως είπα μετά το παιχνίδι, ήμασταν τέλειοι μέσα στην ατέλεια μας. Είναι περισσότερο ανθρώπινο, παρά μπασκετικό.
Η Ευρωλίγκα είναι ένας μαραθώνιος στον οποίο πρέπει να κάνεις σπριντ κάθε 48 ώρες! Ο τρόπος που έφτιαξα αυτή την ομάδα δεν είναι να κάνει τόσο πολύ με το μπάσκετ, αλλά με την ανθρώπινη πλευρά. Μετά από 40 ημέρες στην προετοιμασία πέταξα στο καλάθι των αχρήστων τα σχέδια που είχα. Ήξερα τις προτεραιότητες μου, αλλά δεν είχα ιδέα πως θα το έκανα. Το μόνο που ήθελα ήταν κάθε ημέρα ο κάθε ένας να είναι καλύτερος και τα αποτελέσματα θα έρχονταν.
Ήλπιζα πως μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλό, όμως τα περιθώρια μας ήταν πολύ μικρά: πολλά πράγματα έπρεπε να πάνε καλά. Στο ξεκίνημα της σεζόν αιφνιδιάσαμε κάποιες ομάδες, όμως αυτό δεν μπορεί να κρατήσει πάνω από 5-6 παιχνίδια, έτσι έπρεπε να αλλάξουμε την ψυχολογική μας προσέγγιση.
Η ήττα στο πρώτο παιχνίδι θα μπορούσε να “σκοτώσει” κάθε ομάδα στον κόσμο. Η μεγαλύτερη μας επιτυχία είναι ότι παίξαμε πέμπτο παιχνίδι μετά από εκείνη την ήττα. Βασικά, κερδίσαμε εκείνο το πρώτο παιχνίδι. Μία φάση δεν εκτελέστηκε σωστά, κάτι που συμβαίνει, είναι άνθρωποι. Ήταν μια ήττα που θα μπορούσε να σκοτώσει ελέφαντα. Στο δεύτερο παιχνίδι ήμασταν… έτσι κι έτσι, όμως και πάλι παλέψαμε. Συνήθως σε αυτά τα Game 2 χάνεις με 30 πόντους. Κατά τη γνώμη μου κερδίσαμε τη σειρά 3-1, αλλά πρέπει να δω την κατάσταση και πρέπει να καταλάβω πόσο μεγάλη ήταν η προσπάθεια μας κερδίζοντας δύο συνεχόμενα παιχνίδια με δύο γκαρντ εκτός ρόστερ, όταν η δύναμη της Αρμάνι ήταν στα γκαρντ. Είμαι ευγνώμων και ψιθυρίζοντας θα πω ότι είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί δεν βλέπω το αποτέλεσμα, αλλά αυτό που αξίζαμε. Με τον τρόπο που παίξαμε, αξίζαμε να πάμε στο Φάιναλ Φορ. Και αυτό είναι αρκετό για μένα για να συνεχίσω.
Είναι η πιο απαιτητική σεζόν που είχα ποτέ. Δεν κοιμάσαι για 3-4 μέρες σερί και μετά πέφτεις για 40 ώρες σερί, νεκρός. Ήταν απαιτητική λόγω προγραμματος, covid, ταξιδιών, επιπέδου και επιπλέον είχα μια απαιτητική ομάδα.
Η εμπιστοσύνη είναι το πιο δύσκολο πράγμα να κερδίσεις και το πιο εύκολο να χάσεις. Προσπαθώ να νοιάζομαι για τους παίκτες μου, σαν παίκτες και σαν ανθρώπους. Προσπαθώ κάθε μέρα να έχω τουλάχιστον ένα λεπτό συνομιλίας με κάθε παίκτη μου, είτε αφορά το πως θα φτιάξεις μακαρόνια είτε τον παίκτη που θα μαρκάρουν. Είμαι πολύ απαιτητικός, ασκώ πίεση, σε κάποιους αρέσει, σε κάποιους όχι και τόσο. Πάντα τους λέω: “μην επικεντρώνεστε στο πως μεταφέρω το μήνυμα, αλλά στο ίδιο το μήνυμα”. Σε ένα παίκτη πήρε μήνες να με αντέξει. Αλλά είναι υπέροχο να βλέπεις τον Τζέι Τζέι Τζόνσον να κάνει αυτά τα πλέι οφ μετά από τόσες δυσκολίες που είχε μαζί μου. Δεν είχε ποτέ τέτοιον προπονητή, τόση προσοχή στη λεπτομέρεια, να σου λέει κάποιος που να βάλεις το πόδι σου. Αν είσαι ο τέλειος, βγες και παίξε. Αλλά αν δεν είσαι, χρειάζεσαι τις λεπτομέρειες που θα σε κάνουν πιο ανταγωνιστικό.
Αυτό που έμαθα φέτος είναι ότι δεν υπάρχει υποκατάστατο της σκληράδας, πνευματικής και σωματικής. Και ότι δεν μπορείς να παίξεις χωρίς αθλητικότητα.
Ξέρω πως είναι να κερδίζεις, ξέρω πως είναι να χάνεις. Δεν αφήνω κανέναν να ορίσει την επιτυχία μου. Η επιτυχία δεν είναι να κερδίζεις τίτλο. Για να κερδίζεις τον τίτλο πρέπει πολλά να συμβούν μαζί και κάποια δεν είναι στον έλεγχο σου. Μπορείς να κερδίσεις με ένα τυχερό σουτ χωρίς να είσαι αρκετά καλός, μπορείς να χάσεις επειδή ο σταρ σου τραυματίζεται στο πρώτο λεπτό και ενώ εσύ έχεις κάνει φανταστική δουλειά. Θα αφήσω κάποιον άλλο να πει αν είμαι επιτυχημένος ή όχι; Ποτέ. Επιτυχία είναι να κάνεις το καλύτερο που μπορείς κάθε μέρα, να παίρνεις το καλύτερο που μπορείς από τους παίκτες και την ομάδα σου. Έτσι, αυτή δεν είναι μια επιτυχημένη σεζόν. Είναι παραπάνω από επιτυχημένη. Είχα μόνο τον Λούτσιτς και τον Γκιστ με πραγματική εμπειρία Ευρωλίγκας. Έχασα τον Τζέντοβιτς από το ξεκίνημα και όλοι τους είναι καλύτεροι από ότι ήταν. Φανταστείτε ότι ο Σίσκο δεν έπαιζε στη φούσκα της Bundesliga πέρσι.
Όσον αφορά το που θα προπονώ του χρόνου, θα πρέπει να το σκεφτώ. Αυτό που συνέβη με την BBL με πλήγωσε σε προσωπικό επίπεδο. Είμαι έτοιμος να αποδεχτώ τις συνέπειες των λαθών μου. Το έκανα πάντα και θα συνεχίσω. Δεν φοβάμαι ποτέ να σηκώσω το χέρι και να πω “έκανα λάθος”. Είναι πολύ δύσκολο για μένα να δεχτώ πράγματα που δεν είναι δίκαια και αυτό με ενοχλεί κάθε μέρα. Θα πάρω το χρόνο μου, αλλά η πληγή δεν κλείνει”.